In de expositie ‘bruggen’ toont Pieter Ploeger zijn nieuwste werk.
Zelf zegt hij over dit thema en zijn werk: “In het leven gaat het vaak om dichterbij komen en weer afstand nemen. Om daarna weer dichterbij te willen komen. Zo gaat het in m'n werk ook.
Ik heb schetsen gemaakt van de stad; de bruggen, de mensen. Ik kijk met open blik en volg de visuele werkelijkheid. Kijk zo zit het in elkaar. Zo ligt die brug over het water. Hierlangs kan ik de stad verlaten en hierlangs kan ik weer thuiskomen. En hier is het leven van alledag en soms anders.
Als ik geraakt wordt door iets en ik kijk daar later op terug dan is de beleving anders. Heb ik het wel goed gezien. Of bedenk ik nu de zoveelste variant op een illusie.
Als ik voorzichtig met een tekening begin, zegt het nog weinig, gaandeweg kom ik dichterbij, het houtskooltje verkruimelt in m'n vingers en ik smeer met de duim het zwart over het papier. Ik moet tijdig een stapje terug doen, voordat alles zwart wordt
Ik lees graag oude verhalen. Vaak gaat het over mensen die huis en haard verlaten op zoek naar een ander land. Ze trotseren ontberingen, worden wijzer of verdwalen, steken het water over. Ik maak mij bij alles een voorstelling. Het fascineert. Zover terug in de tijd. Dezelfde emoties.
Met ongeveer zoiets in het achterhoofd begin ik aan nieuw werk. Ik zoek en schets tot ik verrast wordt en maak een brug in de tijd.”