Verrassing is waar het om draait in deze tentoonstelling, die van start gaat in de laatste maand van het jaar. Traditioneel een maand vol van vieringen en het uitwisselen van geschenken. Twee van de deelnemers - Klaasje en Jan - zijn nieuw in Artemisia. De derde - Frans - is een oude bekende; met haar komst is het elke keer een feestje om te ontdekken welke sieraden ze nu weer heeft gemaakt. Dozen verhullen en onthullen, bedekken en laten je ontdekken. Wat ze tonen en wat ze verbergen is altijd een verrassing. De schilderijen en collages die nu getoond worden, hebben mogen rijpen in het atelier van Klaasje. Ze zijn lang aan het oog van het publiek onttrokken geweest, maar komen nu vol in de schijnwerpers te staan.
Waar het werk van alle drie overeenkomst vertoont is hoe zij kunstzinnigheid en ambachtelijkheid in elkaar op laten gaan. Geen van de drie gaat over één nacht ijs. Het werk toont de sporen van hoe de makers hebben gewikt en gewogen. Over iedere detail is nagedacht.
Het resultaat is delicaat en getuigt van fijnzinnigheid. Surprise! Surprise!

Klaasje Hager
Schilderen en tekenen betekenen veel voor mij. Deze uitingsvormen maken deel uit van mijn levensstijl als kanaal voor datgene wat in mij zit. Mijzelf beeldend uitdrukken is waar ik naar heb verlangd. Ik heb altijd iets willen maken maar wist eerst niet hoe. Ik kan niet aarden op school of academie en heb als autodidact met vallen en opstaan de kunst van het vak geleerd. En ik experimenteer en leer nog steeds om het beeld dat ik voor ogen heb met vorm, kleur en techniek iedere keer weer met een andere manier van werken vorm te geven.

Toen ik meer dan 50 jaar geleden kennis maakte met kunst ging er een wereld voor mij open. Alles wat ik in mijn hoofd had opgeslagen en niet wist hoe tot uitdrukking te brengen zag ik in musea door anderen tot uitdrukking gebracht worden. Ik voelde mij er direct thuis, ik herkende het.

Het proces van creëren is wat mij voldoening geeft, daar doe ik het voor, dat geeft mij vrijheid. Die drang om iets te maken ligt altijd ten grondslag aan mijn schilderijen. Met nieuw werk beginnen, opnieuw te onderzoeken hoe uitdrukking te geven is voor mij het allermooiste.

Jan de Waard
Jan de Waard (1951) maakt boeken en dozen. Als eigenaar van een ‘private press’ (Mooi Rood Pers) in Leeuwarden ontwerpt, drukt en bindt hij met de hand ‘mooie boeken’ in kleine oplagen, in eigen beheer en in opdracht. In zijn atelier worden bibliofiele uitgaven gemaakt: unica, bijzondere edities in kleine series en kunstenaarsboeken.

“Van dozen word ik blij – en dan bedoel ik móoie dozen. Als dingen écht bijzonder fraai, kostbaar of waardevol zijn, willen we ze beschermen én af en toe kunnen tonen. Daar zijn dozen voor.
Soms komt een doos voort uit de wens om te experimenteren met vorm: op welke manieren kun je karton & papier verwerken behalve in een kubus of een rechthoek. Dan weer is de inhoud leidend en vertelt de doos het verhaal van wat in zijn binnenste verborgen ligt.

Dozen hebben altijd een functionele component. Ik bouw dozen op uit verschillende lagen dun grijs karton (grijsbord) van de hardste kwaliteit die er is. Die lagen worden met elkaar verlijmd. Dat levert een constructie op die duurzaam is en die zorgt dat deksel & doos moeiteloos openen en sluiten. Een belangrijk esthetisch element is de afwerking, die moet van het hoogste niveau zijn. Of ik de buitenkant bekleed met sierpapier, perkament of leer, in alle gevallen stop ik veel aandacht in een naadloze afwerking. Ik vind mijn inspiratie in wat ik om mij heen zie, op straat en in de architectuur.
Boeken en dozen moeten je verrassen en je moet je er bij thuisvoelen.”

Frans Beelen
Frans Beelen maakt opvallende sieraden van textiel waarin ze ook materialen als (half)edelstenen, schelpen en ander vindmateriaal verwerkt. De sieraden zijn zacht en ze voegen zich naar het lichaam. Je past ze als een kledingstuk en kijkt of de vorm en de kleur bij je huid, ogen, haren , postuur en jouw manier van kleden passen. Als dat matched, lijken de sieraden speciaal voor jou gemaakt te zijn. Frans’ sieraden zijn er in de eerste plaats om de draagster te behagen, de toeschouwer mag meegenieten.
De sieraden vallen onder ‘slow-art’. Frans noemt het ‘slow’ vanwege het werkproces: vaak begint ze aan een sieraad en laat het daarna een tijdje liggen om ernaar te kijken: wat moet erbij? Of moet er juist wat afgeknipt of afgezaagd? In dit rijpingsproces krijgt het sieraad de kans te groeien, zichzelf te ontwikkelen, totdat zich de juiste vormgeving aandient. (totdat ze uiteindelijk de juiste vorm gevonden heeft). Zo ontstaan unica ’s in haar handschrift met een eigen karakter en identiteit.
Ze noemt het ‘art’ omdat ze als zelfstandig object de moeite waard zijn om lang naar te kijken, als landschapjes waarin je kan ronddwalen. Maar deze art-kwaliteit gaat nooit ten koste van de draagbaarheid.