Spelen met schaal, vormgeven en imiteren. Dat zijn manieren voor een buitenstaander om een wereld te leren begrijpen. Je moet de werkelijkheid, wat dat ook is, een vorm en een betekenis geven. Zonder ideeën en veronderstellingen over hoe de wereld in elkaar zit, zou alles vormeloos en zinloos zijn. Maar met dat leren begrijpen is iets bijzonders aan de hand: het moet namelijk steeds opnieuw. Het is een proces dat nooit tot stilstand komt.

Zolang Marcel Doorduin zich kan herinneren houdt dit verschijnsel hem bezig. Het kader dat tot op heden toereikend leek, blijkt opeens niet langer te voldoen. Er moet opnieuw gekeken worden. Met een nieuwe fascinatie, nieuwe meningen of een nieuw inzicht dat al het oude en voorgaande herschikt.

De gouaches uit de tentoonstelling zijn stills uit dit proces van onbevangen waarnemen en herinterpreteren. Bij elkaar vormen die beelden een almaar groeiende verzameling, die een eigen fenomenologie vormt en tegelijkertijd hun eigen ontstaansgeschiedenis in zich meedraagt. Een kast van werelden, waar telkens weer een nieuwe kast naast moet worden gezet. Wat weer een nieuwe wereld vormt. Enzovoorts.

De uit dit proces afkomstige schilderijen vormen geleidelijk aan series. In deze tentoonstelling zijn dat voornamelijk bergen, wegen en bossen. En maquettes, tuinen of kassen. De beelden zijn niet eenduidig te interpreteren en gaan een dialoog aan met de kijker. Een stuk steen is een berg, een miniatuurracebaan stelt slingerende wegen voor en een tropische kas is natuur die de mens als schepper lijkt te hebben. Of toch niet?