Delano Paul Mac Andrew
kunstinzicht.nlLocal Heroes
22-02-2024 t/m 06-04-2024
Den wan di e tyari mi - The ones who carry me is een ode aan zijn voormoeders op wier schouders hij staat. Allen zijn al heengegaan, dus wezens uit een andere dimensie, en toch present in het hier en nu. In het matriarchale Suriname waarin hij opgroeide, was ‘oma’ een niet weg te cijferen figuur: liefdevol, een bron van levenswijsheid, soms behoorlijk twistziek, maar vooral een onverzettelijke kracht en een voorbeeld.
De serie bestaat uit drie geabstraheerde portretten van zijn voormoeders: overgrootmoeder Henriette, grootmoeders Anna en Hilda. De portretten zijn met metaal-, nylon- en textieldraad op een ondergrond van doorzichtig plastic via borduurtechnieken verbeeld.
Alle drie de voormoeders zijn ooit gefotografeerd met een angisa (hoofddoek uit Suriname gevouwen uit een met gom gesteven lap stof) op het hoofd; de een droeg dit hoofddeksel dagelijks, de ander vooral op hoogtijdagen. De tentoongestelde angisa, model Otobaka, maakt deze ode aan hen – zijn voormoeders – daarom compleet.
The Neon Chair
24-04-2016 t/m 01-05-2016
Afbeeldingen van zittende prostituees in de beeldende kunst als startpunt voor
5 sculpturen.
Zitten lijkt onlosmakelijk verbonden met bepaalde beroepen. Toch is de zithouding in de meeste gevallen niet direct van belang voor het werk; de garnalenpelster of de onderwijzer kunnen gerust staan. In de meeste beroepen, waar zitten in feite een bijzaak is, wordt over het geheel genomen ‘gewoon’ gezeten. Dit in tegenstelling tot de – soms hypergestileerde - vorm die te zien is bij de zittende dames in de raamprostitutie. Hier is zitten verheven tot een kunstvorm en zijn ‘zitten en werken’ wel linea recta met elkaar verbonden. Met hun manier van zitten maken de vrouwen reclame – reclame voor zichzelf, voor hun eigen lichaam. Wat de neonlichtjes zijn voor een eenzaam wegrestaurant, is de zithouding voor de prostituees.
Prostituees hebben in alle tijden gefigureerd in kunstuitingen zoals prenten, boekverluchtingen, schilderijen en foto’s. Of het nu gaat om het schilderij
Les demoiselles d’ Avignon van Pablo Picasso of foto’s van raamprostitutie in Amsterdam gemaakt door Ed van der Elsken; de kunstenaars vertellen ons via hun beeldtaal wat over een bepaald fragment van het leven aan de zelfkant van de maatschappij.
Voor het project The Neon Chair heb ik diverse kunstwerken waarin zittende prostituees zijn verbeeld gekoppeld aan de hedendaagse raamprostitutie. Het gaat o.a. om schilderijen van Pablo Picasso, Anton Martineau, Henri Toulouse Lautrec, Édouard Manet, foto’s van Ed van der Elsken, de nana van Nicky de Saint Phalle en The Hoerengracht van Kienholz. De zithouding van de afgebeelde figuren dient als basis voor de vormgeving van de zitsculpturen. Vervolgens worden beeldingrediënten toegevoegd die ik associeer met de raamprostitutie zoals deze momenteel voorkomt op de Ruysdaelkade in Amsterdam Zuid.
