Sinds mijn man gepensioneerd is geraakt blijft hij het maar presteren om te verschijnen in zijn bedrijfskleren wanneer er gemaaid, gehakt, geschuurd of geverfd moet worden. Wil ik ze weg gooien, ik krijg de wind van voren. Ik ben niet zozeer een tegenstander van oude en versleten kleren, het is meer dat ik het niet verdraag om het logo van het bedrijf, waar mijn man al lang klaar mee is, nog steeds voor mijn oog te zien verschijnen. Op zijn borst, rug, kont, overal waar je maar kijken kan. Het is om dol van te worden. Nu ben ik er inmiddels achter: wat een man zelf niet ziet, begrijpt hij niet. Ik voelde mij gedwongen tot het verzinnen van een list. Toen mijn man op een dag kalm een boek zat te lezen, hees ik mezelf in zijn bedrijfskleding en ging voor hem zitten. Geduld is een schone zaak. Uiteindelijk keek hij op en zag mij aan. Zijn blik verduisterde en werd zwart. Van het dodelijke soort. Het was zonneklaar dat mijn man opeens begreep wat hij zelf zag. Stilletjes liep ik de kamer uit, gooide de hele zooi in een zak en we spraken nergens meer over.
