In de laatste dagen van jouw thuis viel het meteen op als ik binnen kwam. Er heerste rust. Iedereen liep nog steeds te regelen en te redderen. Daar lag het niet aan. Jij was de enige die bijna niets meer kon, het kwam door jou. We spraken met elkaar. Het leek wel alsof de zon doorkwam, zo helder en vrolijk was jij. Toen ik weer wilde gaan zei je, ‘voor mij hoef je niet weg, hoor.’ Ik zei, ‘maar ik kom weer terug. Als je me roept dan kom ik. Tot later, Suzan.’ ‘Tot later,’ zei jij. En dat was dat. Ik kwam nog wel, maar we spraken niet meer. Ik zong een lied voor jou. Jij laat mij ook een lied na, weet je dat? Nu hóór ik je bijna roepen, ‘nee! Ik kan niet zingen!’ Maar dat kan je wel. Jij liet mij zo dicht bij jou komen, dat ik mezelf tegenkwam. Door jou ben ik veranderd. En. Als een mens sterven kan zoals jij, dan kan ik dat misschien ook. Dat is jouw lied van liefde. Dank je wel.
