Op een dag regende het heel hard. We gingen in het atelier tussen de lakens spelen. Die hingen daar te drogen. We konden er tussen door. Soms holden we door een tunnel. Soms moesten we wachten voor een stoplicht. En soms voor de slagboom. Opeens riep jij, ‘O nee, de maan komt omlaag, we moeten aan de kant!’ Mijn hemel, ik had het niet eens in de gaten! ‘Waar is de maan nu?’ vroeg ik. ‘Op de grond,’ zei jij. Voorzichtig veegde je met je handjes over de grond om de maan te pakken. ‘Zo, nu heb ik hem in de lucht gegooid!’ Dat was nog eens een geluk! En toen het tijd was om te slapen vroeg je, ‘gaan we nog even naar de maan kijken?’ ‘Zonder jas?’ vroeg ik. ‘Ja, zonder jas.’ Ik tilde je op en we liepen naar buiten in de kou. En de maan stond weer aan de hemel, net als altijd.
