Haar fascinatie voor het raster begon met een geperforeerd plankje hardboard en een paar borduursteken. Ze ontdekte dat dit basisgegeven – een puntraster van 3 x 3 en acht borduursteken – een eindeloze variatie aan vormen en structuren opleverde. Voeg daarbij acht verschillende kleuren et voilà: de magische beeldtaal van Sigrid Calon (’s-Hertogenbosch 1969).

Het onderscheid tussen autonome en toegepaste kunst, jarenlang een punt van discussie in de wereld van de textiele vormgeving, speelt geen rol meer in de dagelijkse praktijk van Calon. Als inspiratiebron noemt ze De Stijl. Schilders als Theo van Doesburg en Piet Mondriaan koesterden de ambitie om hun abstracte vormentaal ook op andere terreinen in te zetten, zoals (binnenhuis)architectuur, glas-in-loodramen, meubels of grafische vormgeving. Het gaat om de zeggingskracht van de abstracte beeldtaal die op verschillende manieren met de toeschouwer kan communiceren. Calons rijke variatie in kleuren en structuren, van zacht en eenvoudig tot krachtig en complex, spreekt tot de verbeelding. Nog steeds ontdekt zij nieuwe composities en mogelijkheden.

In deze tentoonstelling gaat Calon weer het experiment aan, dit keer met koperfolie, een materiaal uit de verpakkingsindustrie. Met de folie waarop witte patronen zijn geprint, zijn de wanden van de podiumzaal van boven tot onder bedekt. De folie hangt in vier stroken dakpansgewijs boven elkaar. Het licht en de koperkleurige spiegelende wanden zorgen voor een vervreemdend effect.