Ik schilder al enige jaren, maar vanaf 2010 steeds meer vanuit de behoefte om te reflecteren op mijn vrouwelijke identiteit. Als vrouw, die haar meest wezenlijke rol niet vervult, ken ik aanvankelijk weinig rolmodellen. Terwijl muzen, maagden en megera’s in de kunst breed worden uitgemeten, en de media mij overspoelt met geïdealiseerde vrouwbeelden, kan ik mij met geen enkele voorstelling vereenzelvigen.

Ik identificeer mij liever met het zelfstandig en onafhankelijk subject. Dit komt tot uitdrukking in geïsoleerde fragmenten van het vrouwelijk lichaam, die ik levensecht weergeef. In mijn olieverf schilderijen op doek heeft deze fotografisch realistische stijl een monochroom palet. Dezelfde beeldtaal zie je in mijn groot formaat grafiettekeningen op ongebleekte katoen, maar wordt daar met borduursels nader uitgesproken. Een soft focus is het meest in mijn foto’s terug te vinden.

Mijn werk brengt mij dichter bij mijn vrouwelijke natuur, één die door de mij omringende cultuur nogal eens ontkend wordt, genegeerd is of opgegeven. Ik teken, schilder en fotografeer om mij – en delen van mij die vergeten waren – een vorm van bestaansrecht te geven, uit liefde voor het oorspronkelijke zelf. In wezen vormt mijn werk een plek waar ik kan zijn, met al mijn eigen aardigheden.

Nicolette Peters

26 november 2021