Project The Neon Chair
Afbeeldingen van zittende prostituees in de beeldende kunst als startpunt voor
5 sculpturen.

Zitten lijkt onlosmakelijk verbonden met bepaalde beroepen. Toch is de zithouding in de meeste gevallen niet direct van belang voor het werk; de garnalenpelster of de onderwijzer kunnen gerust staan. In de meeste beroepen, waar zitten in feite een bijzaak is, wordt over het geheel genomen ‘gewoon’ gezeten. Dit in tegenstelling tot de – soms hypergestileerde - vorm die te zien is bij de zittende dames in de raamprostitutie. Hier is zitten verheven tot een kunstvorm en zijn ‘zitten en werken’ wel linea recta met elkaar verbonden. Met hun manier van zitten maken de vrouwen reclame – reclame voor zichzelf, voor hun eigen lichaam. Wat de neonlichtjes zijn voor een eenzaam wegrestaurant, is de zithouding voor de prostituees.

Prostituees hebben in alle tijden gefigureerd in kunstuitingen zoals prenten, boekverluchtingen, schilderijen en foto’s. Of het nu gaat om het schilderij
Les demoiselles d’ Avignon van Pablo Picasso of foto’s van raamprostitutie in Amsterdam gemaakt door Ed van der Elsken; de kunstenaars vertellen ons via hun beeldtaal wat over een bepaald fragment van het leven aan de zelfkant van de maatschappij.

Voor het project The Neon Chair heb ik diverse kunstwerken waarin zittende prostituees zijn verbeeld gekoppeld aan de hedendaagse raamprostitutie. Het gaat o.a. om schilderijen van Pablo Picasso, Anton Martineau, Henri Toulouse Lautrec, Édouard Manet, foto’s van Ed van der Elsken, de nana van Nicky de Saint Phalle en The Hoerengracht van Kienholz. De zithouding van de afgebeelde figuren dient als basis voor de vormgeving van de zitsculpturen. Vervolgens worden beeldingrediënten toegevoegd die ik associeer met de raamprostitutie zoals deze momenteel voorkomt op de Ruysdaelkade in Amsterdam Zuid.