‘Het werk van Mariëtte van Erp wordt nogal eens vergeleken met dat van Leon Adriaans . Daar valt iets voor te zeggen. Waar de in 2004 overleden kunstenaar een zwak had voor de natuur, en dan vooral die in Brabant, mag ook Van Erp graag in het groen vertoeven en dat verbeelden. Bijvoorbeeld een rij bomen in een landschap waarop een molen figureert. Wat de twee ook gemeen hebben is een heldere beeldtaal. Grote, bijna monochrome vlakken domineren de schilderijen; geen gefrut of kleine details die de aandacht maar afleiden van wat wezenlijk is; het verhaal zo helder mogelijk vertellen. En dat doet Van Erp dus door wat is waargenomen, vereenvoudigd te penselen. Die gedeformeerde elementen vormen samen bijna een abstract geheel, maar wie goed kijkt ziet altijd wel iets herkenbaars. Zoals die windmolen, of een strijkbout of een tafelkleed. Op die manier weet Van Erp vrijwel altijd- en ook daar is een vergelijking met Adriaans op zijn plaats- meerdere lagen in haar werk aan te brengen. Voor de vluchtige beschouwer zijn er de dingen die men kent. Voor wie dieper wil, kan gaan graven. En komt dan terecht in gebieden waar het draait om spiegeling, meditatie of simpelweg heerlijk mijmeren bij kleuren die een dergelijke gemoedstoestand nu eenmaal oproepen.’

Fragment recensie ‘Het landschap stemt ietwat vrijmoedig’
Door Rob Schoonen. Eindhovens Dagblad 10 april 2014