Lorenzo Vitturi (1980, Italië) onderzoekt stedelijke veranderingen, processen van culturele vermenging, en de bewegingen van mensen en goederen in een globaliserende wereld. Al spelend met realiteit en fictie, vermengt hij fotografie, beeldhouwkunst, schilderkunst en collage en bouwt hij sets in zijn studio. Zijn projecten spelen zich af in steden zoals Lagos, Londen en Venetië en in verschillende gebieden in Peru. Ze leggen de nadruk op kleuren en vormen die kenmerkend zijn voor die gebieden én op de mensen die er wonen. Vitturi gebruikt specifieke materialen in zijn sculpturen en foto’s om het verstrijken van tijd in een geglobaliseerde wereld te onderzoeken en de veranderingen die daarmee samenhangen vast te leggen.

De tentoonstelling Materia Impura in Foam omvat de eerdere projecten Dalston Anatomy, Droste Effect, Debris and Other Problems, en Money Must Be Made. Foam toont naast eerdere projecten ook Vitturi’s nieuwste project Caminantes (Spaans voor wandelaars). Dit project, geïnspireerd door zijn familiegeschiedenis, is een reflectie op de ontmoeting en versmelting van verschillende culturen. In de jaren zestig besloot zijn vader, die oorspronkelijk uit Venetië komt, om de Atlantische Oceaan over te steken en in Peru een Murano glas fabriek te openen. Daar ontmoette hij zijn toekomstige vrouw, de moeder van Lorenzo Vitturi. Ingegeven door zijn reizen tussen Peru en Italië gebruikt Vitturi materialen die verhalen over lokale culturen, ontmoetingen en de rituelen van het reizen. De fusie van materialen nodigt de kijker uit om vragen te stellen bij hun functie als drager van cultuur en de dynamiek van samensmeltende culturen te onderzoeken. Al reizend combineert Vitturi glas met een brede selectie grondstoffen (stenen, hout, schuim, verzendmateriaal) die hij onderweg verzamelt. Hij creëert hiermee tijdelijke interventies in de omgeving. Aan het einde van de reis smelt hij het glas samen met Peruaanse grond . Bij terugkomst in Venetië maakt hij een reeks van fysieke sculpturen waar de materialen van beide plekken hun laatste verandering ondergaan.

Op de foto's van Vitturi zien we een kakofonie van textuur en kleur. De camera documenteert de geïmproviseerde en tijdelijke sculpturen en interventies in het landschap waardoor ze toch blijven bestaan. De landschapsinterventies weerspiegelen het vergankelijke karakter van een snel veranderende geglobaliseerde wereld waarin culturen samensmelten. Door ze als foto’s en fysieke sculpturen in de tentoonstellingsruimte te plaatsen stellen ze ons in staat om te reflecteren op de constante cycli van schepping, vernietiging en herschepping.