De tentoonstelling Face me, Play me, Be me neemt je mee in de wereld van kunstenaar Tamara Muller (Wehe-den Hoorn, 1975). Als een tovenaar gebruikt ze natuurlijke materialen en digitale media vanuit haar enorme drang tot creëren. In al haar werken speelt Muller zelf de hoofdrol. Het zelfportret is voor haar een onuitputtelijke bron. Vaak zijn de geschilderde portretten ongemakkelijk. Je voelt je bekeken, aangestaard door grote ogen die een antwoord lijken te verwachten.

Onbesproken verdriet
Een belangrijk thema in haar werk is het verlies van haar zusje Maroesja, vlak voor haar eigen geboorte. Tamara komt ter wereld terwijl haar ouders nog in de rouw zijn. Het verdriet blijft in het gezin onbesproken. De gedachte een ‘vervangkind’ te zijn speelt een belangrijke rol tijdens haar verblijf in de Van GoghAteliers in Zundert. Ook Van Gogh werd geboren na de dood van zijn broertje. Daarnaast komen in het werk van Muller andere ingrijpende ervaringen naar voren, zoals mishandeling binnen een relatie en het recente, plotselinge overlijden van haar grote liefde.

The game of life
Door middel van haar werk zoekt Muller naar heling van haar trauma’s. In een knip- en plaktheater speelt ze afwisselend de rol van dader en slachtoffer, moeder en kind, een mannelijk en een vrouwelijk personage. Als bezoeker word je uitgenodigd om mee te doen in ‘The Game of Life’ van de kunstenaar. Onderwerpen als macht, schuld, schaamte en seksualiteit spelen in het leven van iedereen een rol. Kijken is meedoen. Jij bent aan zet.