VEGETAAL
Groepstentoonstelling, samengesteld door Reinoud van Vught
Opening 03 mei 15:00 uur
Tijdens de opening zal Peter Fransman een inleiding geven


Een groepstentoonstelling samengesteld door Reinoud van Vught met werk van Bettie van Haaster, Niek Hendrix, Jorn van Leeuwen , Willem Sanders, Reinoud van Vught, Isabella Werkhoven en Ronald Zuurmond


Natura artis magistra; ‘natuur is de leermeester van kunst en wetenschap’ Onze kunst en natuur zijn al vanaf onze oorsprong met elkaar verbonden. Vanaf de vroegste rotstekeningen tot aan de hedendaagse kunst staat de natuur model voor de mensheid. Niet alleen als inspiratie maar ook in de verwijzing naar het origine. Kunst en natuur lijken echter vaak lijnrecht tegen over elkaar te staan. De natuur is wat spontaan groeit en ontstaat zonder enige tussenkomst van mensen terwijl kunst daarentegen altijd een bepaalde mate van menselijk ingrijpen veronderstelt, van ordening en creatie.
De tentoonstelling ‘Vegetaal’ geeft een overzicht van de verschillende wijzen waarop de kunstenaars zich laten inspireren door de natuur.



Bettie van Haaster (Vogelenzang, 1950)
Bettie van Haaster zet haar schilderijen intuïtief en met slechts een vaag idee van mogelijke voorstellingen op. Pas tijdens het schilderen krijgen ze richting en verschijnen in de doorgaans grillige verfpatronen van ritmisch geordende verfstreken beelden die associëren aan allerlei landschappelijkheden.

Van Haaster schildert nat-in-nat en boetseert haar verfvlakken in, over en tegen elkaar, waardoor even gelaagde als hechte structuren ontstaan. De tonale opbouw van haar composities weerspiegelt een bijzondere belangstelling voor licht, schaduw en tegenlicht. De effecten daarvan intensiveren zich als dag- of kunstlicht over de geprononceerde verfhuid strijkt en, bij het nemen van enige afstand, de materie in staat blijkt tot atmosfeer te transformeren.


Niek Nendrix (Tilburg, 1985)
Ik maak schilderijen die zowel figuratief als abstract kunnen zijn, en vrijwel altijd in zwart wit tonen.
De werking van beelden is gebaseerd op een verborgen mechanismen. Door deze te herkennen en vervolgens te manipuleren wordt zichtbaar hoe dat mechanisme op het kijken werkt. Wat zie je precies? Is het beeld wat je denkt te zien ook wel daadwerkelijk hetgeen wat er te zien is?

In die zin beschouw ik mijn werk als voor-beelden als het tegenover gestelde van het nabeeld, of een spel tussen die twee vormen en het fysieke geschilderde object wat zich als beeld toont.

Door de schilderwerken in relatie tot elkaar te tonen vormen ze een schijnbaar onsamenhangend lemma in een encyclopedie. Toch vormen de werken samen een lemma wat zich niet in taal laat uitdrukken, een vorm van tussen de regels door lezen.



Jorn van Leeuwen (Utrecht, 1982)
Jorn van Leeuwen neemt een symbool van gezapigheid als uitgangspunt voor een onderzoek dat inmiddels sinds 2011 bezig is en waarin hij de geranium vanuit verschillende perspectieven onderzoekt. Door kweken, stekken, ontwortelen, foto’s, collage en destillatie komt hij tot nieuwe ideeën, schilderijen en tekeningen in vele variaties.

Hij manipuleert en verknipt de stengels tot een haast onnatuurlijke verschijning. Door de manier waarop van Leeuwen de geraniums neerzet, worden het als het ware portretten. Elke geranium onthult zo, langzaam maar zeker, zijn eigen persoonlijkheid. Daarbij laat de kunstenaar zijn techniek aansluiten bij het thema: vol van de schilderkunst zoekt hij niet alleen het experiment maar herontdekt tegelijkertijd de rijke traditie van teken- en schilderkunst.

Willem Sanders (Helmond, 1976)
Willem Sanders is een pictor doctus. Zijn schilderijen zijn verweven met filosofie en wortelen diep in een grondige kennis van de kunstgeschiedenis. Zijn werk heeft zich altijd ontplooid tussen de twee polen van directe schilderactiviteit en theoretische reflectie. Willem Sanders kent de geschiedenis van de schilderkunst en is vertrouwd met de paradoxen waarmee elke schilder die opereert in deze context geconfronteerd wordt. De fundamentele onverenigbaarheid van de intentie iets nieuws en innoverend te scheppen dat typisch is voor zijn tijd, en de gelijktijdige aspiratie te voldoen aan een ideaal van duurzaamheid en een gevoel van aanwezigheid dat de grenzen van de eigen tijd en plaatselijke tradities overstijgt, levert complicaties op.



Reinoud van Vught (Goirle, 1960)
Kenmerkend voor de schilderkunst van Van Vught is de grote visuele verscheidenheid. In zijn schilderijen en werken op papier past de schilder niet een, maar vele manieren van schilderen toe. Dat geldt niet alleen voor de werken onderling, ook in de afzonderlijke schilderijen worden verschillende benaderingen tegen elkaar afgezet. Van Vught zich leiden door het materiaal en geeft hij ruimte aan het deels onvoorspelbare gedrag van de meer of minder verdunde verf, het al dan niet geprepareerd doek of het van te voren met water doordrenkte of met plantenresten bewerkte papier. Hij bootst het gedrag van de natuur, de wind, het water, de materie op het atelier na om tot een beeld te komen. Het beeld is er nooit vooropgezet, er is geen idee vooraf wat het beeld moet worden. Maar terwijl hij schildert zijn er momenten dat het schilderen als vanzelf gaat. “Dan is er het gevoel dat ik onderdeel ben van het systeem. Meer kan ik niet zijn” aldus Van Vught.

Isabella Werkhoven (Gorssel, 1969)
De schilderijen van Isabella Werkhoven doen denken aan film stills: nog lang nadat je het werk hebt gezien, blijven de voorstellingen door je hoofd spoken. Dit komt niet alleen doordat het ”pakkende beelden” zijn, maar vooral door de spanning die er in besloten ligt. Er broeit iets. Die sfeer is niet te nadrukkelijk aanwezig, maar bijna onbenoembaar, onderhuids. Die kwaliteiten komen we wel meer tegen in de schilderkunst. Afgezien van het negentiende-eeuwse symbolisme, waar de lading vaak te expliciet is, denk ik dan met name aan het werk van kunstenaars als Willem Witsen en Pyke Koch. Werkhoven slaagt er in het gewone ongewoon te maken. Het is alsof we het alledaagse, het vertrouwde, voor het eerst zien.



Ronald Zuurmond (1964, Den Haag)
Ergens begint het altijd wel met een idee, een aanleiding. Dan is het doorwerken totdat het idee verdwijnt en in dat wat er al schilderend ontstaat de mogelijkheid van een beeld lijkt op te doemen dat zichzelf aan mij dicteert. Rust bewaren, tijd nemen, blijven kijken en wachten totdat er met een hoge mate van zekerheid een handeling verricht moet worden: klein of groot. Blijven werken, schrapen en schuren, letterlijk figuurlijk totdat alles op zijn plaats staat en er een kort moment van zekerheid is dat een werk af is. En dan begint het weer van voren af aan.

www.galeriewilms.nl