In deze expositie bestaat het werk van Marloes Wijtsma opnieuw uit gemengde technieken op grote doeken en uit kruisingen tussen schilderijen en tekeningen. Dit maal zijn het bloemen in de vorm van een groots boeket, geïnspireerd op de Hollandsche meesters uit de gouden eeuw die de wereldberoemde bloemstillevens schilderden. De donkere achtergrond en de overdreven lichtval en uitgewerkte bloemen. Alleen dan op een eigentijdse manier.
In haar werk wil Marloes laten zien dat ze goed kan tekenen, een lijn kan laten leven, voelen en emotie kan meegeven. Dat ze het lef heeft om te schilderen, durft te knoeien met verf, ruimtes op het doek leeg durft te laten en kleurcontrasten aangaat die niet voor de hand liggend zijn. Het maakt haar niet uit in welke volgorde ze olie -, acryl verf of houtskool gebruikt.
Wijtsma vindt in ieder schilderij een boeiende balans tussen kleurvlak en lijntekening, abstractie en bijna figuratieve illustratie, tussen lege ruimte en bonte drukte. Er valt veel te ontdekken aan kleine, verrassende details en ze beschikt over een fraai handschrift.

De sculpturen van Herman van der Made noemt hij zelf beeldstenen omdat de vorm van de steen in belangrijke mate bijdraagt aan het eindresultaat.
Door zijn liefde voor steen en natuur werd Herman - ook al voordat hij begon met beeldhouwen - geboeid door zwerfstenen, die hun vorm hebben gekregen door een reis van duizenden jaren. Keien gevormd op de grens van bodem en water.
Voor Herman begint het creatieve proces bij het zoeken naar de keien langs de kust of in rivierbeddingen.
Hij schouwt de zwerfsteen die hij wil bewerken en komt dan in een soort van samenspraak met die steen. Dan komt het beeld op dat hij wil scheppen.

De laatste jaren heeft van der Made een meer sobere vormentaal ontwikkeld. De eenvoud en helderheid van het zen boeddhisme spreken hem erg aan. Herman is op zoek naar de essentie in zijn beeldend werk.
Zijn werk laat zich het beste kenmerken door de onderstaande haiku.

‘op droogvallend zand
blijven zwerfstenen achter -
een vlinder strijkt neer’