De expositie Ingekeerd kijken -- Plekken van Herinnering -- gaat over emoties, kwetsbaarheid en hoe ervaringen in het leven je vormen. Loïs ging terug naar haar beginwerk en ontdekte: 'je jeugd is onsterfelijk en blijft tot het einde.' Zo werd het thema: jeugd, onschuld – een verloren paradijs –haar aangereikt. Die weg sloeg ze vol overtuiging in, om terecht te komen bij een verstilde binnenwereld vol weemoedig verlangen, gemis, een intens herbeleven, vasthouden.

Boomsma gaat op zoek naar een voor haar nieuwe beeld- en vormentaal om los te komen van de heel realistische manier van werken en de strenge regels van die techniek. Zoekend naar eenvoud probeert ze in haar werk steeds meer overtolligheden weg te laten en met heel weinig, veel te zeggen. Spanning te creëren die in het onvolmaakte zit, en niet in perfectie.

Loïs Boomsma: “Schilderen en tekenen is voor mij het verkennen van mijzelf. Het is hardop denken, het dwingt tot een verhoogde vorm van concentratie en verdieping in het onderwerp.
Er kunnen soms jaren overheen gaan voor ik met een bepaald onderwerp echt aan het werk kan op een drager, vooral als dat onderwerp heel dicht bij mij staat. Als het dan zover is, is er al heel wat filterwerk aan vooraf gegaan.