CH2018 vraagt om bezinning op kunst en op het programma. Geraakt door een betoog van de cultuurfilosoof Alain de Botton, en zijn uitspraak ‘touch my heart’, aangaande de rol van kunst, werd dat het uitgangspunt voor het hele jaar. Iedere expositie benadert dit gegeven vanuit een ander standpunt.

De deelnemende kunstenaars uit ‘de stal’ van artemisia zijn allemaal gevraagd een kunstenaar te bedenken waarmee ze graag zouden willen exposeren omdat hun werk qua thema aansluit bij hun eigen werk, maar waarvan de werkwijze totaal anders is.
Touch my heart by shaping senses is de vijfde expositie in een serie van 8.

Frans Beelen
' Each jewel has a unique shape';
Frans sieraden zijn een speurtocht voor de zintuigen. Ze nodigen uit tot goed kijken, en dan steeds iets nieuws ontdekken. De rijkdom aan kleuren, vormen en materialen willen gezien worden en ook aangeraakt: het zachte van fluweel, het gladde van zijde en satijn, het harige van pluche en bont .. het schitterende en kaviaarachtige van de kralen. De stenen, hard, soms ruw, soms gepolijst. Het grillige van schelpen...
Maar de sieraden raken je zelf ook aangenaam aan: met hun pasvorm, hun zachtheid en lichtheid strelen zij degene die ze draagt. Bij een juiste keuze passen zij zich aan, bij de huid, ogen, haren en kledingstijl. Er ontstaat een wederzijdse beïnvloeding: zowel degene die het draagt als het sieraad zelf worden er mooier van.
Het mooist zou Frans het vinden als haar sieraden je ook figuurlijk raken; dat het zintuigelijke je verder helpt voelen en zien..

Iolanda Swaen
“Ik ben een aanschouwer, op zoek naar wat ik mooi vind en wat me raakt. Ik kijk er nog eens naar en maak dan een foto.”
Toen Iolanda negen was, kreeg zij van haar ouders een Kodak Instamatic. Sindsdien fotografeert zij, overal waar zij komt, van de Ronde Hoep tot Libië. “Ik neem ‘m pas als-ie goed is en dat kan uren duren. Natuur laat zich niet dwingen. Licht, kleur en vorm, gevangen in mijn kader. Onaangeraakt. Je ziet wat ik heb gezien.”

Zij manipuleert zonder dat er een computer aan te pas komt: zandduinen en wolkenluchten abstraheren tot een strakke driekleurencompositie. Of het worden lichaamsdelen, de welving van een buik, een borst. Een iris wordt een insect, een tulp wordt een kwast. Het wachten beloond door een kolonne marcherende luizen op de steel van een uitgebloeide paardenbloem. Of het idee om een foto te maken met een kleurenfilm die overkomt als een zwart wit afdruk, resultaat: de Cyclaam.

Veel over fotografie en het fotograferen van landschappen in het bijzonder leerde zij van de fotografen Jorge Lewinski en Mayotte Magnus in Londen. Bij veilinghuis Christie’s in Amsterdam verfijnde zij het werken met de technische camera. Met een gevoel voor precisie retoucheerde zij handmatig de keurcollectie van Eva Besnyö.

Pauline Luijben
“Zijn we alleen of bestaat verbinding?”
Hoe werkelijk echt waar is de verbondenheid die wij voelen met mensen en plekken?
Mijn portretten zijn ontstaan omdat ik lange tijd landschappen schilderde; plekken waar ik in het gras wilde liggen, plekken waar ik mij verbonden voelde met de wereld om me heen.
Ik kreeg de behoefte om mensen te schilderen die me het gevoel van verbondenheid geven. De herinnering aan een bepaalde blik - die ik als zeer bemoedigend heb ervaren - is daarbij het uitgangspunt.
De vrouwen op mijn portretten zijn niet bestaand, maar samengesteld uit knip- en plakwerk op de computer. Ze zijn een beleving.
Ik maak werk dat mij innig omarmt. Als een oermoeder.

Sigrid Hamelink
Mijn werk gaat over de mens in relatie tot de ruimte.
Het voegt zich naar de ruimte om er een symbiose mee aan te gaan.

Het lichaam is het huis dat ons de mogelijkheid geeft te zijn wie we zijn.. Het lichaam herbergt verlangens en laat de tijd ervaren. Wat is het lichaam in de omringende ruimte? Wat verbindt ons met de omgeving, de bomen, de zee, de wolken?
Afhankelijk zijn we, verbonden met de dingen, de aarde. We bewegen in de ruimte. We ervaren de tijd.

Ik probeer de ruimte en de tijd opnieuw te beleven, door iets toe te voegen aan de omgeving.