COEN
Coen Vernooij maakt ijle, open constructies in metaaldraad. Het zijn wand- en staande sculpturen. Ze hebben een sterk geometrische en ruimtelijke uitstraling. Bij de wandsculpturen wordt de toeschouwer in een kleine wereld getrokken die in zijn hoofd uitdijt.
De staande witte beelden zijn manshoog en verhouden zich tot de gestalte van de toeschouwer.
Het werk is fragiel en kwetsbaar, heeft op het eerste gezicht niets om het lijf. De kijker moet zijn tijd nemen, de sculpturen zijn complex en als het ware onvoltooid gelaten. De beelden zijn heldere lineaire constructies tot de essentie teruggebracht.
In zijn verhouding tot de kunst noemt Coen Vernooij zich zowel ‘romanticus’ als ‘Boeddhist’, haaks op elkaar staande uitspraken. Ze zijn het resultaat van een zoektocht naar een beeldend equivalent van zijn ervaringen. Bij deze vertaling gedraagt hij zich als een Boeddhist en brengt de elementen en betekenissen als orakeltekens bij elkaar.
In de realisatie bedrijft hij de kunst van het weglaten
EEF
Eef de graaf beschouwd zichzelf tot de tweede generatie constructivisten.
Hij gebruikt onpersoonlijke middelen: lijnen, geometrische vormen, zwart, wit en de primaire kleuren. Dit leidt tot een abstracte beeldtaal, die het mogelijk maakt de meest “zuivere” beelding weer te geven.
Vanaf 1974 is hij consequent een eigen weg blijven zoeken, los van allerlei populaire trends.
Vanuit een totale monochromie is er meer “kleur” gekomen. Het platte vlak wordt monumentaal en ruimtelijk met als logische stap soms een volledig ruimtelijke vorm.
Zijn wandobjecten laten zien hoe hij geometrische wetmatigheden doorbreekt zonder de balans en het evenwicht te verstoren.
Hoewel De Graaf een constructivist in hart en nieren is, streeft hij er wel naar om de kunststroming te verrijken met oorspronkelijke en actuele variaties op de bekende thema's.
Aan de hand van gespleten cirkels, ritmische kwadranten en triangulaire vormen laat hij zien dat hij eindeloos vooruit kan met een beperkt aantal basisvormen.