Albert Rubens keerde zich reeds als student af van de figuratie. Zijn vroege abstracte werken waren splitsingen en verschuivingen binnen het platte vlak.
Jaak Fontier noemde hem de antipode van het lyrisme. Elke vorm van representatie wordt uitgeschakeld enkel lijn en vlak zonder enige vorm van subjectiviteit. Geen kleurgamma maar wel smetteloos wit en zwart.
Binnen de kunsthistorie van de vorige eeuw, suprematisme, constructivisme, geometrische abstractie, concrete of conceptuele kunst kan men Albert Rubens niet eenduidig catalogeren, hij heeft van dit alles wat maar nooit volledig en onvoorwaardelijk. Hij wist van bij de start een eigen taal te creëren.
Albert start met de exploratie van het vlak, maar halverwege de jaren zestig verruimt hij zijn onderwerp: de kubus wordt de bron van een eindeloze variatie van composities. Het werk van Albert Rubens is een hommage aan de kubus, zoals dit voor Albers het vierkant is. Zijn principe is simpel al resulteert het in complexe en steeds verschillende reeksen van lijnen met verschillende diktes.
Op het denkbeeldige oppervlak van een kubus kiest Albert Rubens een aantal punten uit, dit "at random" en hij verbindt ze met denkbeeldige lijnen, nu eens binnen het lichaam, dan weer uitdijend buiten de kubus. De projectie van deze lijnen uit zich in tweedimensionale series.
Albert creëert ook sculpturale varianten van dit experiment, dit in gelakt hout, staal en graniet.
Het seriële aspect van zijn oeuvre en het denkwerk dat eraan voorafgaat doen Rubens' streven aanleunen bij de conceptuele kunst en bij ideeën van François Morellet. Albert richtte samen met Vasarelly en Le Parc de groep GRAV op (Groupe de Recherche d'Art Visuel).
De kunst van Albert Rubens is een doordacht universum van louter geometrische ervaringen.