In de verontrusting over de huidige samenleving vindt hun werk een gemeenschappelijke oorsprong. ‘We zijn bezorgd over wat zich in het nieuws voordoet’, zegt Mulders. ‘Van de brute beelden van de IS-hel tot de taferelen uit reality TV-shows. Daar moet je als kunstenaar iets mee’. Voor allebei vormt de werkelijkheid het inhoudelijke uitgangspunt van hun werk. Hun drijfveer is het omzetten van verbazing, verontrusting en ongeloof in verf, in een schilderij. Hierbij onderzoeken beide kunstenaars op geheel eigen wijze de grenzen van het realisme. Wat laat je zien? Wat verhul je? Is toedekken ontkennen, of maakt het juist het onzichtbare en onzegbare zichtbaar?

Mulders maakt grote, kleurrijke, impressionistische doeken waarin de natuur opgaat in lagen en ‘sluiers’ van verf. Lampe schildert uitsluitend portretten. Maar niet als realistische weergave van een persoon. Ze haalt beelden van het internet en uit kranten. Deze eigent ze zich toe door ze in haar atelier opnieuw te fotograferen met behulp van modellen, rekwisieten en theatrale accessoires. Vanaf dit punt begint ze te schilderen. Ze zoekt daarbij het evenwicht in tonen en verhullen; in maskeren en onthullen. Door deze manier van werken ontstaat een soort ‘tussenrealiteit’ waarin Lampe ruimte vindt om invulling te geven aan haar ideeën. Bij Mulders geven verschijnselen als mist, nevel en dauw, én natuurlijk het licht, hem de mogelijkheid de natuurlijke en gelaagde werkelijkheid van bijvoorbeeld de bloemenakker samen te laten komen in een allesomvattend ‘verfgordijn’. Dat licht tegenhoudt én doorlaat.