Wieteke Heldens (Ottersum, 1982) won de O-68 Award. Zij studeerde in 2007 af aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag, waarna ze enige tijd in China studeerde. Ze woont en werkt in Den Haag en New York en zal het geld van de prijs gebruiken om haar atelier in beide steden aan te houden.

Heldens heeft al veel tentoonstellingen gehad in verschillende landen: Zwitserland, België, Duitsland, Italië, Denemarken, Zuid-Korea, de Verenigde Staten en in Nederland onder andere in het Haags Gemeentemuseum. Ze werkte in Zuid-Korea, was ‘artist in residence’ in Turijn en ook in de ‘Flux Factory’ in New York waar ze werk exposeerde. In 2013 won ze de Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst. Tegelijk met de expositie in Velp is er werk van haar te zien in Barcelona, Amsterdam, New York, en Maastricht,

Het werk van Wieteke Heldens is indrukwekkend en diepgaand. Een karakteristiek is dat ze de sterke behoefte voelt om materiaal op te maken, stift, verf krijt. Het doek vol, de stiften leeg, de verf op, het werk af. Dit staat voor veel meer dan de zuinigheid waarmee het misschien in New York in het kleine atelier ooit begonnen is.

Wieteke maakt niet-figuratief werk. Ze zegt: ‘In mijn werk zet ik persoonlijke anekdotes om in abstracte concepten’. Het gaat dus om abstracties van anekdotes. In de expositie in Velp hangen verschillende werken met de titel “The legend”. In deze werken gebruikt ze alle kleuren die op dat moment aanwezig zijn in haar atelier Ze geeft de kleuren een nummer, als in een legenda, een verklarende tekst. De kleuren worden gebruikt, gaan op, en het kunstwerk ontstaat. Het lijkt wel of dat de diepe betekenis van haar werk is. Dingen gaan op en tegelijkertijd ontstaan nieuwe dingen. Een ‘legend’ is ook een verhaal, een legende. Wieteke vertelt verhalen. Dat zijn verhalen over het opgaan en het ontstaan van dingen, mensen en situaties.

Hoe waar is dat! De wet van behoud van massa van Lavoisier zegt immers dat de massa van een gesloten systeem constant zal blijven, ongeacht de processen die binnen het systeem plaatsvinden. Maar terwijl de massa gelijk blijft verandert de waarde. De waarde neemt toe terwijl het kunstwerk ontstaat.
Vanuit een startpositie werkt zij via een aan haar zelf opgelegd algoritme toe naar een resultaat. Ze maakt daarbij gebruik van een minutieuze ritmiek. Zie ‘Portrait of the U or Portrait of the Arch’. Haar werk maakt een diepe indruk, misschien omdat opgaan en ontstaan inherent is aan alles. De aarde gaat op, de mens gaat op, alles gaat op.
Soms gaat de verf, het krijt, de stift niet snel genoeg op om klaar te komen met het werk. Dan veegt ze de stift uit op haar kleding, of op een ander doek, zodat een tweede werk ontstaat, als ‘My first untitled painting’. Een werk vol emotie. Combinatie van techniek, intuïtie, en emotie. Het is dat alles tegelijk.

Karen Vermeren (1982) was finalist voor de O-68 Award. Zij behaalde een master in de Kunsten (schilderkunst) aan LUCA School of Arts, Gent (2005), gevolgd door een postgraduaat in Beeldend Onderzoek en verschillende residenties. Sinds 2009 is ze verbonden aan de onderzoeksgroep Horizontal Drawing in Sint Lucas School of Arts Antwerpen. Zij exposeert regelmatig in België en het buitenland o.a. Antwerpen, Brussel, Namen, Praag. Ze participeerde in de European Triennial Mons 2016 en won de International Glass Prize 2015, Lommel).

Vermeren laat zich graag inspireren door de manier waarop fysieke veranderingen in haar omgeving zich voordoen onder invloed van de tijd. Hierbij hanteert zij het geologische landschap als basis, in de eerste plaats vanuit haar fascinatie voor de kracht van platentektoniek. In de aardkorst verschuiven tektonische platen enkele centimeters per jaar: ze duwen en ze trekken. Deze kennis vormt de basis voor een poëtische herkenbaarheid en tegelijk maakt het ook een metaforische benadering mogelijk. Ook de maatschappij duwt en trekt, beweegt en verandert.