Simone Albers (Nijmegen, 1990) is gefascineerd door de evolutie van de kosmos en de complexiteit van het bestaan. Met behulp van natuurwetenschappelijk onderzoek en filosofische theorieën onderzoekt ze de mechanismen die verborgen liggen achter het direct waarneembare in een poging deze complexiteit te bevatten.
Ze haalt haar inspiratie uit zowel de natuurwetenschap als de filosofie omdat ze gelooft dat beide antwoorden aan een bepaalde verwondering over het bestaan en de wens deze op een of andere manier te doorgronden. Het is niet voor niets een wens, want uiteindelijk zal er geconcludeerd moeten worden dat de werkelijkheid nooit volledig begrijpelijk zal zijn voor ons mensen. In deze gewaagde zoektocht met het besef van het uiteindelijke falen ervan, uit zich het romantisch spel van enthousiasme en ironie.
In haar werk zoekt Albers naar een manier om de complexiteit van het bestaan te vertalen. Het uitgangspunt is steeds weer het landschap, in de breedste zin van het woord, dat fragmentarisch en gelaagd is samengesteld om verborgen mechanismen te tonen. Het betreft een ruimte, al dan niet fictief, waarbinnen zich een schouwspel ontvouwt van verschillende objecten die samen een verhaal vertellen. De werken bestaan vaak uit meerdere onderdelen waarbij wordt gespeeld met de spanning tussen de losse objecten en het geheel, tussen de verscheidenheid en de eenheid. Elk deeltje is zowel een zelfstandig systeem alsmede onderdeel van een groter systeem.

Voor haar tentoonstelling HEAVY META is Albers begonnen aan een nieuwe serie aquarelschilderingen. Afgelopen zomer ontstond er een interesse in het medium nadat ze een grote vloerschildering maakte voor site-specific werk in de patio van Museum het Valkhof in Nijmegen. Inhoudelijk wilde ze voor deze nieuwe serie dieper ingaan op de relatie tussen mens en natuur. De focus van het onderzoek lag op wetenschapsgeschiedenis, zo rond de 17e eeuw, waar de basis voor de moderne wetenschap gelegd werd. Het is een tijd waar er definitief afgerekend werd met de gemystificeerde natuur, deze meer en meer geobjectiveerd raakte en waar de mechanisering van het wereldbeeld intrad. In deze tijd kwam bij de beoefening van wetenschap het verzamelen, analyseren en categoriseren van natuurlijke objecten naar voren. Deze werden eerst in rariteitenkabinetten en later in speciale naturaliënkabinetten gepresenteerd. Deze kabinetten geven aan de ene kant die fascinatie voor de natuur weer, maar tonen aan de andere kant ook een zekere beheersingsdrang. Met het verzamelen en categoriseren komt ook automatisch het bezitten, het domineren en zelfs het vernietigen. Deze dominante houding ten opzichte van de natuur is nog steeds actueel.
Voor de gelijknamige serie HEAVY META heeft Albers de vormentaal aan deze naturaliënverzamelingen (en bijbehorende documentatie in de vorm van gravures) willen ontlenen zonder de inhoud over te nemen. In het werk is Albers niet op zoek gegaan naar een voorstelling van objecten uit de natuur, maar naar oervormen die ten grondslag liggen aan de natuur. De beelden van die objecten en vooral ook organismen worden zo vervangen door op zichzelf staande universele vormen. Ze zijn onderling gelijkwaardig gerangschikt, gelaagd, transparant en allemaal ontstaan uit simpele schilderbewegingen. De schilderkunstige handeling is hier metafoor geworden voor landschappelijke entiteiten, resulterend in een soort ambigue figuren: ze bewegen zich tussen materie en energie, tussen microscopisch klein en gigantisch groot, tussen abstract en figuratief, fysisch en metafysisch. De ontstane structuren zijn een ode aan de geschiedenis, de evolutie en het wezen van het universum als autonome kracht.