Het fascineert mij wat er gebeurt in ons hoofd en lijf, na de onbewuste prikkeling van onze zintuigen. Deze prikkeling ontstaat door een bepaalde lichtval, trillende fotonen vallen op ons netvlies, de staafjes en kegeltjes en daardoor wordt een minuscule chemische verandering teweeg gebracht dat weer leidt tot een klein elektrisch stroompje, een streling over de de naakte huid waardoor de zenuwuiteinden zachte maar razendsnelle impulsen naar de hersenen sturen of een muziekstuk dat hamer en aambeeld in werking brengt. De fysieke processen zijn razend interessant maar ik ben vooral geïnteresseerd in de perceptie die plaatsvind in de hersenen, de resonantie, de weerklank die dit heeft op ons zijn en ons gemoed.
  De titel is gebaseerd op een recente nachtmerrie over een explosie. Het was een haast esthetische maar nogal gruwelijke ervaring en dat terwijl ik veilig in mijn bed lag. Een droom en zeker een nachtmerrie is een vreemd ding. In de slaap wordt een verhaal geconstrueerd dat levensecht lijkt, soms is er een heel klein randje dat weet dat het niet werkelijk gebeurd maar toch is deze schijnwerkelijkheid niet te ontlopen anders dan door wakker te worden. Net als de meeste mensen herinner ik mij niet veel van mijn dromen maar deze had zich opgewerkt naar de bewuste laag van mijn hersenen, ik werd met hartkloppingen wakker en de droom bleef daar spoken. De 'onbewust veroorzaakte explosie' had een 'implosie op bewustzijnsniveau' tot gevolg, een naar binnen gekeerd zijn.  De adrenaline van de angst was weggezakt maar het esthetische gevoel bleef. En dan begint voor mij het onderzoek, denken, schrijven, spelen en vooral tekenen. Want tekenen is voor mij de manier om het bewuste en onbewuste te verkennen. Het resultaat mag dan weer via de zintuigelijke waarneming iets in trilling brengen bij de toeschouwer, gaan resoneren, weerklank vinden. Een nieuwe implosie veroorzaken.