Een plaats kan zo’n indruk maken dat een kunstenaar in zijn of haar werk probeert te analyseren waarom de plek zo fascineert en daarmee door te dringen tot de kern van die aantrekkingskracht.
Een plaats kan verlangen oproepen maar ook angst aanjagen. Het paradijs is al eeuwen onderwerp in de kunst, daartegenover zijn Armando’s Schuldige Landschappen of Anselm Kiefer’s schilderijen van historische Duitse plekken pogingen de last van een duister verleden te bezweren en te verwerken.

Natasja van Kampen (1970) verenigt die twee uitersten in haar tekening Het Paradijs als Restruimte, een driedimensionale wereldkaart waarop ze de plekken van alle oorlogen weergeeft. De plaats waar geen strijd heeft gewoed is de locatie van het paradijs. De ernst en omvang van de oorlog bepaalt de hoogte op de kaart, waardoor er in Europa door de Eerste Wereldoorlog een berg met Mount Everest achtige hoogte staat en in het roerige Midden Oosten een met de proporties van een Matterhorn.
Heidi Linck (1978) tekent met oostindische inkt donkere interieurs van gebouwen die verlaten zijn maar nog de sporen dragen van de mensen die ze gebruikten. In de tentoonstelling toont ze de serie The Preparation Room, tekeningen van kamers in een verlaten ziekenhuis. Daarnaast laat ze de video Ready to Lose Control zien, een registratie van een verlaten woonbarak uit de Tweede Wereldoorlog van de Luftwaffe nabij de vliegbasis Deelen.
Bij Erik Pape (1942) is de plaats bij uitstek een plek van verlangen. Al vanaf het begin van zijn carrière richt hij zich in zijn schilderijen op Parijs, de stad die voor hem artistieke vrijheid belichaamt en vervult. Na het Canal St. Martin, de vijvers in de Tuillerieën, en uitgesproken cliché’s als de Notre Dame en zelfs Sacré Coeur wijdt hij zich al vijftien jaar onafgebroken aan de Place Stalingrad. De metro rijdt hier bovengronds over een spoorviaduct in een boog over het drukke verkeersplein. Hij heeft zich de plek die hij jaarlijks weer bezoekt zo eigen gemaakt dat er sprake is van een verinnerlijkte weergave. De dynamiek van het verkeer en het beleven van de ruimte van het plein geeft hij in uitgesproken, bijna expressionistische kleuren weer. In de expositie laat Erik Pape ook een video zien waarin hij de essentie van het plein probeert te vangen.