Robert Nicol (1980 UK) schildert met acrylverf op perspex heel direct en tot in het kleinste detail landschappen en interieurs waarin je al snel absurde en groteske elementen ontdekt. Minuscule mannetjes zijn bezig met het ophijsen van een ijsklomp of sjouwen met een bovenmaatse hamburger. Soms neemt de voorstelling ook een duistere wending zoals het stilleven waar op een schilderspalet naast de hoopjes verf een afgehakt hoofdje ligt. Door die absurditeit schept Nicol afstand waarmee hij de dagelijkse werkelijkheid kan relativeren. Nicol put daarbij zowel uit de kunstgeschiedenis als de populaire beeldcultuur.

Olphaert den Otter (1955) schept geen absurde wereld om de realiteit te verwerken maar gebruikt juist foto’s van rampen en verwoestingen uit het dagelijks nieuws. In de serie World Stress Painting schildert hij op klein formaat op papier verwoestingen die door de mens zijn veroorzaakt door oorlogen, roofbouw of nalatigheid. Soms past hij het beeld aan als de uitsnede te fotografisch is, of laat hij details van menselijke aanwezigheid zoals een schoen of kinderfietsje weg om het anekdotische te vermijden. Zo ontstaat een tot op zeker hoogte neutrale en absolute voorstelling die een fascinerende eigen schoonheid blijkt te bezitten ondanks de destructieve lading die in het beeld besloten ligt.