Lilian Kreutzberger (1984), opgeleid als schilder, experimenteert al enige tijd met architectonische modellen. Het zijn twee dimensionale patronen die ze in hout laat uitsnijden en opvult met gips zodat het ritme van positieve en negatieve vormen wordt versterkt. Het is niet puur een formeel onderzoek maar vooral ook een poging de idealen en utopieën te verbeelden die architecten en denkers middels de architectuur wilden realiseren. Naast deze zogeheten Wall Reliefs bouwt Lilian Kreutzberger ook letterlijk door een houten lijst door de expositieruimte te laten lopen die de vormen van de kamer accentueert en tegelijk de werken aan de wand met elkaar verbindt. Zo breekt het architectonische model los uit het platte vlak om zich concreet in de ruimte te manifesteren.

In de schilderijen van Andrea Freckmann (1970) lopen model en realiteit op een andere manier in elkaar over. Een interieur met een slapende vrouw wordt bijvoorbeeld getransformeerd naar een park waar drie honden waken aan haar bed. De voorstellingen komen vaak direct voort uit persoonlijke ervaringen, Andrea Freckmann brengt daarmee haar eigen leven op een podium waar fantasie en werkelijkheid in elkaar overgaan. Ook bij haar worden de schilderijen aangevuld met concrete ruimtelijke voorwerpen zoals een boomstronk waaraan kijkkastjes zijn bevestigd of een houten diabolo die op de grond voor een schilderij ligt alsof die uit de voorstelling is gevallen.