Lotte van Lieshout’s (1978) werk heeft een sterk persoonlijke inslag. Ze geeft haar ervaringen weer in een beeldtaal die direct is maar tegelijk ook mysterieus, met verwijzingen naar de kunstgeschiedenis en religie. Sinds enige tijd schildert ze ook op opengevouwen kartonnen verpakkingen van levensmiddelen, waardoor de voorstelling een onregelmatige contour krijgt. Zo maakte ze ook een enorm werk, een lappendeken van verpakkingen, waarin ze een bed weergeeft waarboven een hersenstam zweeft, op de voorgrond is een vallende man te zien. Dit bizarre en aangrijpende beeld raakt direct aan de fysieke kwetsbaarheid van de mens en de mysterieuze werking van het brein. Marjolijn van der Meij (1970) vouwt en kreukt oude foto’s en ansichtkaarten waardoor de voorwerpen en gezichten ruimtelijk worden en vervormen maar tegelijk een nieuwe scherpte krijgen. In haar nieuwste werk schildert ze de aangetaste foto’s na, die daardoor een geschilderd tweede leven krijgen. Met deze geschilderde vertaling roept ze vragen op over de authenticiteit van het beeld en over de waarde van de herinneringen en associaties die foto’s bij ons losmaken. Aan de schilderijen van Marjolijn de Wit (1979) gaat ook een fase in een ander medium vooraf. Ze rangschikt en stapelt voorwerpen en beelden naast elkaar op de grond tot een ruimtelijke constellatie ontstaat. Vervolgens schildert ze die op doeken van middelgroot en kleiner formaat waarin die ruimtelijke kwaliteit direct voelbaar is. Soms laat ze het geschilderde en het ruimtelijke ook bij elkaar komen door een schilderij met stokken op de vloer rechtop te zetten, of door kleine voorwerpen op het doek te bevestigen.