De menselijke figuren in het werk van Dirk Zoete (1969) hebben vaak een theatraal uiterlijk, dragen een masker of kostuum en staan meestal op een bühneachtige ruimte. Daarmee toont hij niet de mens letterlijk maar eerder een archetype of een interpretatie van de menselijke vorm, dat wat wij een mens noemen en als zodanig herkennen. In het ruimtelijke werk zijn ze samengesteld uit hout, gips, metaal, textiel en wol, dode materialen waarmee een lichaam tot leven wordt gebracht. Hun kleding bestaat uit stoffen, pvc buizen, hout en ijzeren strips, de maskerachtige gezichten uit gipsafgietsels waaraan wollen draden hangen als haren, snor en baard. Het zijn verre neven van de suprematistische figuren van Kazimir Malevich of Oskar Schlemmer’s balletdansers. Tegelijk knoopt Dirk Zoete aan bij veel oudere tradities van rituelen, optochten en het carnavaleske waarbij mensen zich tooien met kostuums en maskers om de realiteit te bezweren.

In de galerie hangen zeven van deze figuren vrij in de voorruimte waar de bezoeker doorheen moet slalommen. Achterin de galerie op de centrale wand komt een constellatie van maskers, beelden en tekeningen zoals je die in het atelier van Dirk Zoete kunt aantreffen. Verder zijn er grote en kleine tekeningen te zien waarin mensfiguren in een of andere vorm voorkomen. Als gestileerde acteurs of dansers op een podium, kleine pionnen in een dorp of landschap of gevangen als decoratie binnen de contouren van een vaas.