In de romantische vertelling Heinrich von Ofterdingen van de dichter Novalis wordt het beeld opgeroepen van een mijnwerker die afdaalt in het onderaardse en daar de schoonheid en het mysterie van de natuur intenser ervaart dan de mensen boven de grond. Diederik Gerlach (1956) ziet hierin een parallel met de kunstenaar die de afzondering nodig heeft om tot de kern van zijn kunst door te dringen. Je zou zijn tekeningen kunnen zien als een soort excursies door het onderbewustzijn, waarin hij zijn herinneringen en reflecties op het leven in nieuwe beelden probeert te vangen.

Op verzoek van Diederik Gerlach maakte Arjen Duinker (1956) het gedicht De Grond waarin Novalis’ metafoor van de mijnwerker naklinkt. Bij de expositie verschijnt de publicatie Glück auf, vormgegeven door Ben Faydherbe, waarin dit gedicht is opgenomen tussen twee series penseeltekeningen: Intermezzo en Ballade.

De titels verwijzen naar muziek uit de Romantiek, die in haar vrije, ironische denkwereld een inspiratie vormt. In de tekeningen creëert Gerlach een omgekeerde wereld, waarin vissen boven een antieke stad zwemmen, waar een ladder vrij kan staan zonder om te vallen en een organische vorm kan transformeren in een geometrische. Verder zijn in de tentoonstelling twee grote werken op papier te zien: Mon Père, een ode aan zijn vader en Mon Frère, een zelfportret waarin Gerlach zichzelf als broer ziet. In beide portretten zijn afbeeldingen verwerkt van vakantie herinneringen, oude reclames en geometrische figuren van Josef Albers.

Als gasten nodigde Diederik Gerlach Martin Assig (1959) en Tobias Gerber (1961) uit, kunstenaars met wie hij zich verwant voelt. Zij laten tekeningen en gouaches zien.