Andrea Freckmann’s (1970) nieuwe serie schilderijen heeft de werktitel ‘Damals. So schön’. Freckmann constateert een hernieuwde belangstelling voor het verleden als een reactie op de verontrustende en verwarrende ontwikkelingen van onze tijd. Ze bekijkt dit fenomeen kritisch omdat het verleden vaak ook geïdealiseerd wordt en niet per se overeenkomt met hoe het vijftig jaar geleden werkelijk was. De schilderijen bevatten parafernalia uit de jaren '60 en '70 als kantgordijnen, een Volkswagen kever, landelijke dorpjes met een kerk in het midden en treintjes in een berglandschap. Aan die herkenbare nostalgische beelden voegt Freckmann abstracte patronen toe waarmee ze het bevroren beeld van vroeger openbreekt en ruimte maakt voor een blik naar de toekomst. Vaak staat aan de rand van het beeld een raadselachtig veelkantig voorwerp dat je kunt zien als belichaming van die abstractie en een opening naar de toekomst. De doeken zijn in Freckmann’s trefzekere en dynamische penseelvoering geschilderd. In haar meest recente schilderij breekt een vitrine met miniatuurkerk, bordspel, berglandschap en een losse arm bijna uit het kader van het doek door het gedurfde perspectief.

Tegenover Freckmann’s vrije manier van schilderen staan de arbeidsintensieve schilderijen op paneel van Theun Govers (1976). Laag voor laag bouwt hij ze op, de verf scheidend met afplakband om ruimtes te creëren die je architectonisch maar ook als abstracte kleurvlakken kunt opvatten. De ruimtes lijken vaak te wringen, hebben iets ongemakkelijks doordat de dimensies net iets verschuiven ten opzichte van elkaar. Govers schildert ook werken die uitgesproken plat zijn en bepaald worden door een geometrisch patroon, ook weer gemaakt met behulp van afplakband waardoor de lijnen verhoogd op het paneel liggen. Deze strakke patronen worden hier en daar doorbroken door lijnen te buigen of te onderbreken. Hierdoor ontstaat een spanning en speelsheid die wordt versterkt door het lichte kleurpalet van roze, lichtbruin of pastelgroen van de schilderijen. Govers manier van schilderen lijkt een omgekeerd archeologisch proces, laag op laag leggend tot de voorstelling bijna als een object voor je ligt. In zijn nieuwste werken plaatst hij in de architectonische ruimte onregelmatige geometrische vormen met een schaduw die zo als een voorwerp aan de toeschouwer worden gepresenteerd.