Digitale technologie is steeds verder geïntegreerd in ons dagelijks leven. Aan de hand van apps, digitale extensies en draagbare meetapparatuur verzamelen we informatie over onze prestaties, ons uithoudingsvermogen en onszelf. Spending Quality Time With My Quantified Self brengt een aantal artistieke posities bijeen waarin de belichaming van het mens-zijn, het lichaam-in-wording en het lijf waarmee we onlosmakelijk verbonden zijn in onze gedigitaliseerde samenleving en data-economie centraal staan.

In een wereld die steeds meer bepaald wordt door berekeningen, data en informatie, door software-gedreven infrastructuren, kan de ‘quantified self’ gezien worden als symptomatisch voor de huidige tijdgeest, gekenmerkt door vluchtige relaties en een versneld besef van tijd. Onze digitale lichamen en identiteiten zijn onderdeel geworden van een economie van clicks, tracks, traces en likes, waarbij enkele machtige bedrijven kapitaliseren op de content die eigenhandig wordt gegenereerd door haar gebruikers. Draagt deze wisselwerking tussen het menselijk lichaam en digitale technologie werkelijk bij aan een meer inzichtelijke, kwalitatieve vorm van zelfkennis en identiteitsvorming? Digitale extensies en protheses van het lichaam bieden vaak een uitkomst voor bepaalde facetten van het dagelijks leven, maar welke domeinen liggen er buiten de kaders van een technofix voor een geoptimaliseerd leven?

Het lijkt tegenwoordig steeds minder steekhoudend te zijn om te spreken over een grens tussen het virtuele en fysieke domein. Digitale processen zijn alomtegenwoordig en diepgeworteld in de structuur van onze dagelijkse leef- en werkpraktijk. Kunstenaarsduo Momu & No Es haakt met hun video-installatie Highway in op dit gegeven door een digitaal parallel universum te presenteren waarin het onderscheid tussen de tastbare realiteit en het digitale komt te vervallen. Op een soortgelijke manier kijkt Miloš Trakilović naar de verwevenheid tussen het digitale en het menselijke lichaam. Voor de tentoonstelling ontwikkelde Trakilović een serie prints en een performance-lezing, waarin hij aan de hand van een aantal oefeningen gebaseerd op militaire manoeuvres en een verhaal over een vlucht over een bergketen, ingaat op de restricties en dimensies van het menselijk lichaam.

In deze ambigue en hybride leefwereld staat het menselijk lichaam op een genetwerkte manier in relatie met de omgeving. Jenna Sutela onderzoekt deze relatie in het sciencefiction video-essay When You Moved, en kijkt naar de fricties tussen de tijd en ervaring van het menselijk lichaam en die van technologie. De video gaat in op de verschillende manieren waarop de mens zijn gewoonten onderwerpt aan technologie, en hoe het lichaam zo een steeds geïsoleerdere en passievere relatie ontwikkelt met de omgeving. Op vergelijkbare wijze stelt Kate Cooper met de installatie Experiments in Absorption de vraag wat het betekent ondergedompeld te zijn in een omgeving, een materie, of andermans emoties. Alexandra Navratil reflecteert in het videowerk Revitalise op normen uit de ergonomie en thermodynamica voor het optimaal functioneren van het menselijk lichaam tijdens werksituaties. Geurkunstenaar Maki Ueda verkent een domein van het lichaam dat juist niet gedigitaliseerd kan worden, en heeft een installatie ontwikkeld waarin zij het fenomeen zweet en de verschillende typen menselijke lichaamsgeuren probeert te indexeren – een subjectief domein dat zich niet laat vangen in statistieken en digitale gegevens.

Niet alleen de weefsels van het menselijk bestaan, maar ook de manier waarop we daarover communiceren wordt beïnvloed door technologie. In deze gefragmenteerde tijd waarin geschreven taal steeds vaker wordt aangevuld met beeldmateriaal of aangepaste vormen van communicatie, zoals emoticons, richt grafisch ontwerper en kunstenaar Amy Suo Wu zich met haar onderzoek TLTRNW (Too Long To Read And Write) op de wijze waarop wij onszelf door middel van taal een identiteit aanmeten, en hoe deze door technologie wordt beïnvloed. Ook gesproken taal blijft niet vrij van codificatie. Het geluidswerk Text-to-Speech van Anna Zett legt zich toe op de gestandaardiseerde, universele taal van tekst-naar-spraaksoftware − vaak gebruikt voor voice-overs − waarbij de stem autonoom bestaat, zonder de aanwezigheid van het menselijk lichaam. Ontwerpers en kunstenaars Anni Puolakka & Jenna Sutela onderzoeken binnen hun geluidsessay en installatie Attention Spa niet-traceerbare en niet-codificeerbare vormen van taal. Ondergedompeld in water onderzoeken zij hun de situatie vanuit een technologisch, materieel en onderling verbonden perspectief, met een focus op het zintuiglijke en niet-kwantificeerbare.

Samengesteld door Niekolaas Johannes Lekkerkerk en Jesse van Oosten.