De afgelopen jaren ben ik bezig geweest met mijn ‘Imaginaire Tuinen en Landschappen’, waarbij ik vooral probeerde de escapistische en idyllische kanten van de natuur en tuinen te schilderen, de plekken waar jij en ik, graag zouden willen vertoeven, wandelen en wegdromen.
Die werken ontstaan nog steeds, maar ik merk, dat er ook langzaam een zekere verschuiving begint plaats te vinden van louter mooie, grappige en/of vervreemdende tuinen, naar meer solitaire planten en bomen.
Nog steeds ‘Natuur’, maar nu in de context van hoe wij daar mee omgaan, of zoals je wilt, hoe wij helaas verzaken daar goed mee om te gaan……
Hoe graag ik, en vast velen met mij, de wereldwijde ontwikkelingen ook zouden willen negeren; ik kan er toch niet omheen.
Ook mensfiguren sluipen daardoor terug in mijn werk.
Het werk is nog altijd wel surrealistisch en met humor, maar ik probeer toch mijn toenemend ongemak te laten zien.
Of ik erin slaag dat ongemak ook bij de kijker los te maken, is aan de beschouwer.

Opening zondag 13 november om 15.00.