Andrea Freckmann (1970) nodigde Dodo Albrecht (1972) uit samen met haar te exposeren omdat zij in de keramiek van Albrecht eenzelfde mentaliteit ziet als in haar eigen schilderijen. De losse manier waarmee Freckmann het perspectief en proporties van interieurs en objecten schildert is vergelijkbaar met de tegendraadse manier waarop Albrecht haar keramische vazen vormgeeft. In wezen zijn het zelfstandige sculpturen die nog een echo hebben van een alledaagse, praktische vaas. Zo zijn ze opgebouwd uit kleirolletjes die niet horizontaal maar verticaal tegen elkaar zijn gezet of ze zijn slechts voor een deel geglazuurd. Door hun ongekunstelde en rudimentaire vorm zouden ze zo uit een schilderij van Andrea Freckmann kunnen komen.

Andrea Freckmann richt zich in haar nieuwe werk door de lockdowns van de afgelopen tijd nog meer op het huiselijke interieur. De grotere schilderijen geven een kamer in zijn totaal weer, de zogeheten Randstücke en Zwischenstücke zijn kleinere doekjes waarin voorwerpen en vogeltjes uit de grote schilderijen worden uitgelicht. Ze hangen als satellieten in de tentoonstelling, niet per se direct naast het grotere schilderij waar ze uit voortkomen zodat de toeschouwer zelf verbanden moet leggen. De vazen van Dodo Albrecht worden gepresenteerd in open houten stellages zoals Freckmann zelf thuis heeft staan. Daarmee komen de werkelijkheid van haar eigen huis, de vazen van Dodo Albrecht en de schilderijen samen, in een soort meta interieur waarin de realiteit en de weergave daarvan zich om elkaar heen bewegen.