Op jonge leeftijd was ik al gefascineerd door het gedrag van mensen. Als kind leefde ik in een bijna eeuwige staat van observatie, voortdurend om me heen kijkend: hoe we ons verhouden tot elkaar, hoe tonen mensen hun gevoelens? Hoe leggen we contact met de ander? Ik wilde begrijpen en uitdrukken wat ik zag en voelde, ik deed dit vooral door te tekenen en schilderen op zeer jonge leeftijd.
Later uitte zich dat in het maken van kunstwerken van mensen gegroepeerd op zoek naar contact. Iedereen schreeuwt om aandacht, maar niemand ziet de ander echt. Je voelt wrijving tussen wat we aan de buitenkant laten zien en wat we aan de binnenkant voelen. Ik speel met deze paradox, met heldere, levendige kleuren die de schijn van geluk en feest verlaten.
Toen ik twee dochters kreeg, werd ik geïnspireerd door hun onuitputtelijke verbeeldingskracht en nieuwsgierigheid naar de wereld. Ze zijn zo echt, oprecht, open en speels. Ze hebben nog steeds een kwetsbaarheid en naïviteit die ik bewonder. Kinderen kunnen naar je blijven kijken zonder weg te kijken. Ze maken contact zonder woorden. Die manier van contact maken fascineert me.
Zo kwamen mijn digitale collages tot leven, waarin ik kinderen in felle kleuren met een 'open mind' laat zien. Hun gezichten met grote ogen en licht mollige wangen accentueren een kinderlijke onschuld. Ze zien er uit als een kind die ergens tussen een mens en een pop zit. Deze kinderen symboliseren onschuld, speelsheid en kwetsbaarheid. Ze kijken naar de wereld met natuurlijke nieuwsgierigheid.
De collage techniek gaat voor mij over de maakbaarheid van de samenleving. We leven in een tijd waarin we denken dat we alles op onze eigen manier kunnen maken met individueel geluk als hoogste goed.
Curriculum Vitae