Een antwoord maakt de weg vrij voor een volgende vraag

"Ik voel me in mijn teken- en schilderwerk verwant aan de vroege kunstenaars van 'de moderne schilderkunst', toen -o.a. onder invloed van de komst van het fototoestel & industrialisatie- de vraag ontstond: wat mag/kan een schilderstuk eigenlijk allemaal nog meer zijn? In zo'n zoektocht, zoals zovelen tussen 1850 en 1950 maakten, herken ik me.

Mijn werkstukken volgen elkaar a.h.w. als de kralen aan een ketting op: steeds weer dient zich een vervolg aan. Een nieuwe vraag of nieuwsgierigheid ontstaat, een volgend beeld, een doorkruisende beleving of gedachte die 'gebruikt' moet worden. Die beweging lijkt niet te stoppen.

Misschien komt het door mijn intensieve fotografeertijd dat ik me in compositie en beeldkeuze vaak nog steeds een fotograaf voel; een, die het tekenen en schilderen gebruikt om het bedoelde beeld vast te leggen. Verder vind ik het fascinerend dat ik slechts een deel van de 'illusie' kan bepalen: een beeld wordt hoe-dan-ook afgemaakt door de actieve of passieve waarneming van de kijker. Ik probeer daarmee te spelen. Een indruk kan volledig veranderen door het toevoegen of weglaten van een ogenschijnlijk zinloze lijn. Ik ben daar voorlopig nog niet op uitgekeken en mijn horizon verlegt zich dan ook werkendeweg.

De thema's of onderwerpen in het werk vind ik domweg in het leven zoals we dat gevraagd-en-ongevraagd meemaken. Ik houd ervan beelden bij mekaar te sprokkelen die verwonderingen en belevenissen 'vangen'. De 'eeuwige' belevingen, vraagstukken of fenomenen waar een mens mee te maken krijgt: macht en kracht, machteloosheid en wanhoop. De acceptatie en uitstoting, schoonheid en onontkoombaar verval, melancholie, ontroering en verwondering. We zien het en maken het mee. Ik verbeeld verhalenderwijs. Een gedicht, zou je kunnen zeggen, alleen is het een schilderij.

Maar door alles heen speel ik vooral met verwonderingen, met vormen, kleuren, lijnen, technieken en materialen. Daarin laat ik 'toeval' graag een rol spelen. Dat 'vrouwen' (indien voorkomend) veelal het 'voertuig' vormen om tot m'n verbeelding te komen, zal allicht te maken hebben met mijn vrouw-zijn, maar ook omdat ik in hen een intrigerende spanning zie tussen 'decorum' en innerlijk beleven.

Of mijn werkstukken autobiografisch zijn? Nooit in de strikte zin van het woord, al wordt natuurlijk alles wat je doet of voortbrengt nou eenmaal bepaald door je persoonlijke vermogen tot waarnemen, beleven, bedenken, vermoeden en uitdrukken. En net als bij welke communicatie dan ook, is het dus mooi als iemand aan mijn beelden een eigen beleving opdoet of er juist een totaal andere visie op loslaat.

In 2007 werd me gevraagd een landzicht te schilderen en nam ik me voor daar 'ooit' nog speciaal mee verder te gaan. In 2009 was het zover. Het is grappig geweest te merken dat er mensen waren die vroegen of ik niet schatplichtig was aan mijn eenmaal-ingeslagen-beeldkenmerken. Ik ben niet bang om nieuwe wegen in te slaan. Ik denk dat nieuwsgierigheden onbevangen gevolgd en onderzocht moeten worden; het eigen handschrift blijft het voertuig. Zo is het met de ontstane landschappen, en zo zal het wat mij betreft verdergaan."

Vasalis schijnt ooit gezegd te hebben dat het dichten voor haar om 'communicatie met het leven' draaide. En zo is het maar net,, want méér dan iets anders is dat ook voor mij de kern van mijn tekenen- en schilderen.

Wilt u informatie of heeft u anderszins vragen en/of opmerkingen, ik ben te bereiken via mailadres loesvanderholst@zonnet.nl

klik hier voor (recente) werkstukken in opbouw
klik hier voor 'The Sunshine threw his hat away' op youtube