Ik heb in de loop der tijd dingen geleerd. Daarom vertel ik hier iets over mij.

Magisch was bijvoorbeeld het moment waarop ik het woord 'vuur' kon lezen en schrijven.
Het voelde alsof ik werd ingewijd in een nieuwe wereld.
Ik kon op een gegeven moment een radslag maken, maar ook een heel klein lappenpopje naaien en 's avonds liedjes zingen diep onder de dekens.
Later wilde ik moeder worden en danseres.
Tegen het einde van de lagere schoolperiode maakte ik met mijn vriendjes een geheime hut, die zelfs na hevige regenval kurkdroog bleef. Het ging de goede kant op.

Wat ik toen nog niet wist was dat de jaren daarna in het teken zouden staan van het vergaren van steeds meer kennis. Zonder al te veel na te denken stroomde ik met de voor mij meest onwaarschijnlijke studierichting mee, gymnasium bèta. Ik had niets met bèta-kennis. Het hield me uit mijn slaap omdat ik vreesde dat ik die kennis niet allemaal zou kunnen onthouden, laat staan begrijpen.
Toch behaalde ik mijn diploma, want ik was bijzonder plichtsgetrouw.

Bij sommige mensen blijft kennis behouden, omdat ze het direct ergens op gaan toepassen.
Ik kon de kennis met een gerust hart laten gaan, want ik ging naar de kunstacademie.
Het was een vreemde wereld waar ik in terecht kwam en die ik niet begreep.
Toen ik over ging naar het laatste jaar wist ik één ding zeker: Ik zou geen eindexamen doen.
Ik kon tekenen en schilderen, maar het was alsof ik naar de buitenkant van mijn huis aan keek, zonder dat ik wist wat zich daarbinnen afspeelde.
Ik had geen idee wat ik moest laten zien.

Nog altijd wilde ik het liefste moeder worden.
Ik trouwde en samen kregen we twee kinderen.
Deze twee wonderlijke mensen hebben mij veel geleerd. En ze doen dat eigenlijk nog steeds.
In de loop der tijd begon ik weer met tekenen en schilderen.
Langzaam groeide het verlangen om te zien wat er zich binnen in mij afspeelde.
Ik maakte een serie van zeven levensgrote doeken naar aanleiding van het sprookje 'Het meisje zonder handen' van de gebroeders Grimm. Het was het begin van een innerlijke reis, 21 jaar na het verlaten van de Kunstacademie. Het ging weer de goede kant op.

Toen ik op een nacht droomde dat er een olifant bij mij op zolder zat, besloot ik mijn eigen verhaal te gaan schrijven en tekenen.
Een meisje raakt alles kwijt en kan haar huis niet meer in.
Het werd een lijvig prentenboek, 'Olifant op zolder'.

Daarna volgden nog meer boeken.
Ik maak graag werk wat van toepassing is op mijn leven.
Het is een manier om de chaos in mijn hoofd te ordenen in een altijd durende zoektocht naar zingeving.
De liedjes die ik vroeger zong van onder de dekens, zing ik nu van binnenuit.
Ik heb gemerkt dat ik er op dansen kan.