De inspiratiebron.
De verscheidenheid aan werelden in en om ons heen;
het ontzagwekkende; de geestelijke wereld.
het ademloze; de ruimte en de klank van de kosmos,
het intieme; het mysterie in het grootste en het minutieuze,
het ritme, de richting, de textuur.
de samenhang er tussen in, of daartussen
de verstandhouding en de bedoeling.
En daar sta ik.
Klein en groots omringt door fysieke werkelijkheid
en tegelijkertijd met een oneindige verscheidenheid
aan mogelijke innerlijke reacties op de werelden die ik aantref,
van op-pop stemmingen tot gedragen door het hoogste.
Ben ik me bewust van de boom in het zaadje?
Ervaar ik de kiemkracht en de potentie?
Het allereerste en het laatste woord?
Wie schildert? De angsthaas? De farao? De Horus valk
of zijn er nog hogere instanties betrokken?
Op wie stem ik me af?
Blauw is de kleur die met mij door mijn leven ging en gaat.
Mijn familie kent een bijzondere kleur; Monnie-blauw.
Het blauw is echter objectief en bovenpersoonlijk.
Het aquamarijn, van over zee,
en het met veel moeite gewonnen, gemalen en geknede lapis lazuli
en de gestookte en geoxideerde synthetische variant.
Er waait een gedachte door me heen.
Mag het blauw zijn?
Wat wil het blauw?
En wat maakt zij in ons wakker?
Kan de schilder het voor zich laten spreken,
kan ze afstemmen of
staat zij er tussen,
gaat zij haar perken te buiten?
Na anderhalf jaar onderzoek,
een eerste tussenstop en
toegang voor wie even mee wil.
Wie in de toeschouwer kijkt?


November 2019 – Januari 2020, Monnie Paashuis