In gesprekken wordt de meeste communicatie non-verbaal overgedragen. Kleine, subtiele bewegingen van gezichtsspieren of handgebaren versterken de boodschap of verzwakken deze. Dit gebeurt zowel bewust als onbewust door informatie toe te voegen die niet met alleen woorden kan worden gedefinieerd.
We merken ze nauwelijks tijdens een gesprek en daarom zijn ze onmisbaar.
Het resultaat is een reeks momenten die snel voorbijgaan en soms moeilijk te ontvangen en te interpreteren zijn zoals ze bedoeld waren.
In het tijdperk van digitale conversatie gaat veel informatie letterlijk verloren in de vertaling. Emoticons zijn ontworpen om dit gebrek te compenseren, maar ze dekken nauwelijks de subtiliteiten en efficiëntie van ons lichaam.
In zowel zakelijke als persoonlijke omgevingen doen zich misverstanden voor omdat we informatie niet correct verzenden of ontvangen. We moeten ons misschien afvragen of het nemen van steeds minder tijd om echt te communiceren ons iets anders oplevert dan een vals gevoel van efficiëntie.
Integendeel, een portret heeft geen haast en bevriest een non-verbaal moment in de tijd. Je kunt er zo lang naar kijken als je wilt, het geeft je de tijd om het gezicht echt te “lezen”.
Portretten bieden je de mogelijkheid om lichaamstaal op te merken. De gezichten hebben een boodschap. Het is duidelijk wie de afzender is, maar de onthulling van de boodschap ligt in de ogen van de toeschouwer.