Als je het werk van Deirdre McLoughlin ziet, komt onvermijdelijk de vraag op: Hoe doet Deirdre dat? Maar eigenlijk is het belangrijker dat ze steeds weer nieuwe, verstilde vormen weet te ontwikkelen die een ongeëvenaarde puurheid uitstralen met een hele subtiele beeldtaal. ‘Shaping the void’ lijkt haar motto.
Rob Regeer heeft verschillende passies. Wandelen door (onher)bergzame gebieden is er een van. Het spel van de takken van bomen en de, soms spaarzaam gezaaide bladeren is een andere. Maar ook het spanningsveld tussen het aaibare van een dier en zijn natuurlijke killersinstinct blijft hem boeien. In zijn werk zie je dat terug doordat hij al deze interesses verwerkt in zijn werk. In de serie landschappen zie je de bergen terug en de spiegelingen in het water. In zijn serie schilderijen van dieren kijken de roofdieren je aan met kille ogen die een inschattende blik lijken te hebben van: is dat eetbaar? Het spel van de takken tegen de lucht en de dwarrelende bladeren ertussen zijn geabstraheerd tot een compositie van kleur en beweging. In deze serie schilderijen zitten kleurige putjes. Alsof Rob Regeer er een schot hagel op heeft los gelaten. Zien we hier eenzelfde spanningsveld tussen natuur en cultuur, net als bij de dieren? Op Wat denkt Rob daarbij?