In This Must Be The Place staat de architectuur fantasie centraal, als een plaats waar de kunstenaar zijn ideeën en fascinaties kan uitwerken en vormgeven. De kunstgeschiedenis kent vele beroemde voorbeelden van imaginaire bouwwerken, zoals Breugels Toren van Babel, Piranesi’s Carceri, de verlaten stadspleinen van De Chirico en Constant’s ideële stedelijke fantasie Nieuw Babylon. Vaak wordt daarbij gerefereerd aan mythische verloren steden, kritiek geleverd op de samenleving of getracht een ideale maatschappij te verbeelden.
Rik Smits (1982) tekent enorme en uiterst gedetailleerde metropolen met wolkenkrabbers, wegenstelsels en havens. De mens is daarin afwezig maar vaak plaatst hij er standbeelden in van fabelwezens en -dieren waarmee hij een cyclus van bloei, verval en regeneratie weergeeft.
Robbie Cornelissen (1954) aan wie onlangs de Fentener van Vlisssingen Cultuurprijs werd toegekend, tekent ook op groot formaat gedetailleerde ruimtes en gebouwen. Bij hem komt vaak de bibliotheek voor, die soms geïntegreerd wordt in een grote publieke ruimte. Dit zijn duidelijk geen realistische architecturen maar eerder mentale, innerlijke ruimtes waarin de kijker kan dwalen.
Dirk Zoete (1969) tekent landschappen waarin huizen, windmolens, schuren en akkers een samenhangend systeem vormen voor mens en dier. Uit de tekeningen spreekt een verlangen naar een wereld waarin de mens zichzelf kan voorzien in harmonie met de natuur.

Naast de tekeningen is in de tentoonstelling een maquette van 2,2 bij 3,6 meter van Rik Smits te zien van een stad uitgesneden in styropor foam.