21 AugustusMet zoveel liefde om me heen kan ik niet meer treurig zijn. Een zaterdagmiddag op het kerkhof. Een komen en gaan van mensen die hier de tijd doorbrengen. Sommigen in gesprek met de overledene om herinneringen samen opnieuw te beleven, te vertellen hoe het is en hoe hun leven verder gaat zonder de ander. Voor anderen een middag onder de zon om de plantjes te verzorgen en het onkruid weg te halen en zwijgzaam door te brengen bij hun graf. Het graf ligt er weer mooi bij. Het verward me, want ik verwacht alleen verdriet en rouw, maar dat is niet wat ik voel en zie. Ik geniet van de bloemen en de planten. Aan de randen staan de zonnebloemen metershoog. Sommige planten zijn al bijna uitgebloeid en laten hun kop hangen. Dat past wel bij een kerkhof vind ik. Een andere zonnebloem steekt nog ferm haar kop omhoog alsof ze wil zeggen ‘kijk mij nou, ik hou van het leven en ben daar trots op. Ik ga me schuldig voelen. Waarom voel ik me goed en blij, zie ik alleen maar vreugde en liefde.Al dat verlies &zou treurig moeten stemmen. Ik loop verder. Voor het eerst ga ik de grafteksten aandachtig lezen. ‘Oneindig ver weg maar zo innig nabij’. ‘De vreugde die je ons in het leven bracht zal altijd zo blijven’. Niemand leeft voor zichzelf’. ‘In dankbare herinnering.’ ‘In liefdevolle herinnering’. ‘Wat blijft is de liefde’. ‘Liefde is sterker dan de dood’. ‘In liefde voor altijd samen’. Wat was je geliefd’. Met zoveel liefde kan ik niet meer treurig zijn
