Rubrieken
1
Krystyna Ziach
Blue Core, video sculpture, 1998
The Netherlands Film Festival, Academy’s Gallery, 1998, Utrecht, NL
In collaboration with the Netherlands Institute for Media Art/Time Based Art, Amsterdam

The installation is composed of a projection by a video onto a spatial sculpture made of white, transparent material in the form of a spiral that hangs from the ceiling of the exhibition room. The spiral extends from the ceiling to the floor in such a manner so as to allow visitors to enter it, as well as allowing them to walk around it. Video images are flashed onto the transparent material of the spiral by projectors located around it, which are situated at two or three different positions. The transparent material serves as a two-sided projection screen and due to the emplacement of the spiral form, different layers of images emerge that mutually effect one another. Some of the video images manifest a crowd of people that are moving continually and because the projection takes place on the spiral formed double-sided screen, the visitors who enter it gain the perception that the crowd of people are constantly walking around them. At the same time, one has the impression of being part of the crowd. The identity of the spectator is confronted with an anonimity in which he or she seems to participate. These images coincide with electronically generated sounds which suggest, in a metronomical manner, a certain duration of time. The video projection also consists of stationary images, that resemble stills from imaginary films with a.o. images from Kazimierz, a Jewish part of Krakow in Poland, made in 1983. The stationary video images are accompanied by the natural sound of the human heart beat and affect, at first glance, the semblance of personal, individual images. However, after reflection, the images also attempt to make visible the more general, collective fund of images and memories. In this way, the interplay between the individual and the collective memory has come into being.
Translation: Jean Phan Chan The.

Installation vidéo réalisée par Krystyna Ziach, 1998
Cette installation vidéo se compose d’un enregistrement vidéo projeté sur une structure spatiale faite d’un tissu blanc translucide en forme de spirale. Cette sculpture en spirale est accrochée au plafond de la salle d’exposition et va jusqu’au sol, de façon à permettre au visiteur d’y pénétrer ainsi que d’en faire le tour. Les images vidéo sont projetées sur la spirale de tissu translucide par des projecteurs situés autour d’elle en deux ou trois points différents. Le tissu translucide sert d’écran à double affichage et la forme en spirale crée plusieurs couches d’images qui agissent les unes sur les autres. Une partie des images vidéo nous montrent une foule humaine en mouvement. Et comme la projection se fait sur un écran en forme de spirale et à double affichage, le visiteur qui pénètre la spirale a l’impression que cette foule humaine se déplace sans arrêt autour de lui, et même qu’il en devient partie. Sa propre identité se trouve ainsi placée face à un anonymat dont il a la sensation de s’intégrer. Les images sont accompagnées d’un fond sonore généré de façon électronique qui, comme un métronome, suggère un certain laps de temps. La projection vidéo comprend aussi des images fixes qui, pareilles à des photos de films imaginaires et munies du son d’un véritable battement de cœur humain, peuvent passer en un premier temps pour des images de nature personnelles et individuelles. Mais, en un deuxième temps, elles tendent à faire saisir la réalité plus générale d’un fonds collectif d’images et de souvenirs. Ainsi s’amorce une interaction entre la mémoire individuelle et la mémoire collective.
Traduction : Hanny Keulers

BLUE CORE
Een videosculptuur van Krystyna Ziach, 1998
De videosculptuur bestaat uit een videoprojectie op een ruimtelijke structuur van witte transparante stof in de vorm van een spiraal. Deze spiraalvormige sculptuur hangt aan het plafond van de tentoonstellingsruimte en reikt tot de vloer, zodat je er kunt binnentreden, maar er ook omheen kunt lopen. Via projectoren rondom de spiraal worden videobeelden op de transparante stof van de spiraal getoond vanuit twee of drie posities. De transparante stof dient als dubbelzijdig projectiescherm en de spiraalvorm creëert verschillende beeldlagen die elkaar onderling beïnvloeden. De videobeelden tonen voor een deel een zich voortbewegende menigte. Doordat de projectie plaatsvindt op het spiraalvormig, dubbelzijdig scherm, krijgt de bezoeker die zich in de spiraal begeeft het gevoel dat de menigte voortdurend rond hem of haar loopt. Tevens ontstaat het idee zelf onderdeel van de menigte te zijn. De identiteit van de bezoeker wordt geconfronteerd met een anonimiteit, waar hij of zij deel van lijkt uit te maken. De beelden worden begeleid door elektronisch gegenereerde geluiden, die op metronomische wijze een tijdsduur suggereren. De videoprojectie bestaat gedeeltelijk ook uit stilstaande beelden, die ´stills´ uit imaginaire films lijken te verbeelden. Deze stilstaande videobeelden, die zijn voorzien van het natuurlijke geluid van de menselijke hartslag, tonen op het eerste gezicht persoonlijke, individuele beelden. Bij nadere beschouwing echter proberen zij ook de meer algemene, collectieve voorraad aan beelden en herinneringen zichtbaar te maken. Zo ontstaat een wisselwerking tussen de individuele en de collectieve herinnering.