Interference / Inner Eye / Krystyna Ziach, by Joanne Dijkman, 2008 (English, French, Dutch) Joanne Dijkman is an art historian based in Utrecht, NL photo: exhibition Interference / Inner Eye, Galerie Gist, Amsterdam, 2008
The photo series Inner Eye by Krystyna Ziach overawes one with the large dimensions of the photo works. Ziach shows seven portraits in which she examines the boundaries between reality and dream, the conscious and the unconscious, the visible and the invisible. Ziach’s photographs are not about the individual, but about a universal, inner portrayal of mankind. The closed eyes obfuscate the characters and grant the works a serene atmosphere. The person portrayed is looking inward and moves to the verge of the unconscious.The six women in the portraits – there are only women – have been placed in the centre of the image against a pale blue background, which contributes to the serenity of the whole. The pale blue colour becomes symbolic, yet remains poly-interpretable. The series constitutes a group due to the recurrent stately composition in which the models frontally face the camera. The absence of all attire or adornment gives the women an anonymous and universal appearance, which is even enhanced by the closed eyes hiding the mirrors of the soul. The facial expression could nevertheless betray what is going on inside, were it not that the women have taken off their masks and seem to be completely introverted, as if in a meditative state of being. The portrait of a Japanese woman is remarkable, she is represented twice in the series. Although it is the same model, the subtle changes in the face make it almost seem as if there are two different women. A double portrait of twins deviates from the series by its larger size. The two budding girls are portrayed together. They are individuals, yet the inner tranquillity which they emanate with their closed eyes is very similar. Ziach uses analogue photography and does not manipulate the works with photoshop afterwards, because this would not benefit the image she has in mind. She does not want to show wax dolls, but real human beings whose inner beauty is perceptible. The medium of photography reduces capturing the inward gaze to an instant exposure, which is also why it is so important not to retouch as the image would then be lost. The photos have been taken exclusively by daylight, because this light is closest to reality; this is why the shades of the blue background differ per portrait. The series Inner Eye – which is a still ongoing project – fits in with Ziach’s large body of work in which tranquillity and contemplation are key concepts. Translation: J.M. Keulers
Interférence / Inner Eye / Krystyna Ziach, par Joanne Dijkman, 2008 (French) Joanne Dijkman est historienne de l’art et vie à Utrecht, Pays-Bas
La série Inner Eye de Krystyna Ziach nous en impose par les grandes dimensions de ses photos plasticiennes. Ziach nous propose sept portraits à travers lesquels elle examine les limites entre la réalité et le rêve, le conscient et l’inconscient, le visible et l’invisible. Les photos de Ziach ne nous parlent pas de l’individu, mais d’une image intérieure universelle de l’homme. Les yeux fermés voilent les caractères et donnent à ces œuvres une atmosphère sereine. Le regard de la personne portraiturée est tourné vers l’intérieur et elle se rend sur le seuil de l’inconscient. Les six femmes dans les portraits – il n’y a que des femmes – ont été placées au centre de l’image, contre un arrière-plan bleu pâle qui contribue à la sérénité de l’ensemble. La couleur bleu pâle devient symbolique, mais reste poly-interprétable. La série de photos forme un groupe à cause de la récurrente composition formelle où les modèles font frontalement face à la caméra. L’absence de tout habit ou toute parure donne à ces femmes une présence anonyme et universelle, ce qui est encore renforcé par les yeux fermés cachant les miroirs de l’âme. Les jeux de physionomie pourraient pourtant trahir ce qui se cache à l’intérieur, mais les femmes ont ôté leurs masques et semblent être complètement introverties, comme dans un état méditatif. Le portrait d’une Japonaise est remarquable, elle est deux fois représentée dans la série. Même si c’est le même modèle, les changements subtiles dans le visage nous font presque croire qu’il y a deux femmes différentes. Un double portrait de jumelles s’éloigne de la série par ses dimensions plus grandes. Les deux filles en herbe ont été portraiturées ensemble. Elles sont des individus, mais le calme interne qu’elles respirent avec leurs yeux fermés est très similaire. Ziach fait des photos analogiques et ne se sert pas de photoshop pour les traiter après, parce que cela ne serait pas utile à l’image qu’elle recherche. Elle ne veut pas montrer des personnages en cire, mes des êtres humains réels dont on perçoit la beauté intérieure. Le médium de la photographie réduit la capture d’un regard intériorisé à un instantané. Voilà pourquoi il est si important de ne pas retoucher la photo après, car l’image s’y perdrait.Les photos ont exclusivement été faites à la lumière du jour, parce que cette lumière se rapproche le plus de la réalité ; ainsi les nuances de bleu de l’arrière-plan diffèrent par portrait. La série Inner Eye – un projet qui est toujours en cours – se joint à l’œuvre vaste de Ziach dont les concepts clés sont le calme et la contemplation. Traduction : Hanny Keulers
Inner Eye / Krystyna Ziach door Joanne Dijkman, 2008 Joanne Dijkman is kunsthistorica en heeft dit artikel geschreven naar aanleiding van de in 2008 gehouden tentoonstelling Interference / Inner Eye in de Gist Galerie te Amsterdam
De fotoserie Inner Eye van Krystyna Ziach boezemt ontzag in door de grote afmetingen van de fotowerken. Ziach toont zeven portretten waarin ze de grens tussen werkelijkheid en droom, bewust en onbewust, zichtbaar en onzichtbaar onderzoekt. Het gaat haar niet om individuen maar om een universeel, innerlijk mensbeeld.De gesloten ogen versluieren de karakters en geven een serene sfeer aan de werken. De geportretteerde kijkt in zichzelf en begeeft zich op de grens van het onderbewuste. De zes geportretteerde vrouwen-het zijn enkel vrouwen, zijn centraal in het beeld geplaatst tegen een lichtblauwe achtergrond, die bijdraagt aan de sereniteit van het geheel. Het lichtblauw gaat werken als een symbolische kleur maar blijft meerduidig interpreteerbaar. De serie vormt een eenheid door de steeds terugkerende, statige compositie waarin de modellen frontaal de camera trotseren. Het ontbreken van enige kledij of sieraden geeft de vrouwen een anonieme en universele uitstraling, hetgeen nog versterkt wordt door de gesloten ogen, waardoor de spiegels van de ziel onzichtbaar zijn. De mimiek van het gelaat zou toch nog kunnen verraden wat zich daarbinnen afspeelt. De vrouwen hebben echter hun masker afgedaan en lijken volledig in zichzelf gekeerd te zijn, als in een meditatieve staat van zijn. Opvallend is het portret van een Japanse vrouw, zij is twee keer vertegenwoordigd in deze serie. Hoewel het hetzelfde model betreft, lijken het bijna twee verschillende vrouwen door de subtiele veranderingen in het gezicht. Een dubbelportret van een tweeling wijkt af van de serie door het grotere formaat. Twee ontluikende meisjes zijn samen geportretteerd. Het zijn individuen, maar de innerlijke verstilling die zij uitstralen, met hun gesloten ogen, is toch zeer gelijkend. Ziach fotografeert analoog en bewerkt de werken achteraf niet met photoshop, omdat dit het door haar beoogde beeld niet ten goede zou komen. Ze wil geen wassen poppen maar echte mensen tonen, waarvan de innerlijke schoonheid voelbaar is. Het vastleggen van een innerlijke blik is door het medium fotografie gereduceerd tot een moment opname, en mede daarom is het niet achteraf retoucheren zo belangrijk, omdat het beeld daarmee verloren zou gaan. De foto’s zijn enkel genomen bij daglicht, omdat dat het beste de werkelijkheid benadert en hierdoor verschilt de blauwe achtergrond per portret van kleurnuance. De serie Inner Eye - waaraan Ziach nog steeds doorwerkt, sluit aan bij het omvangrijke oeuvre van Ziach waarin verstilling en contemplatie sleutelbegrippen zijn.
