Op een morgen, toen de zon boven de horizon uit klauterde om de schemering het bos in te jagen, liep ik daar, in datzelfde bos. De hond trippelde dwars door de schemering, alsof zij niet bestond. Maar mij leek het beter haar vriendelijk aan te spreken. 'Fijn dat je nog even met ons optrekt,' zei ik daarom. Alsof de schemering het verstond. Ik trok haar meteen wat dichter om me heen. Onder ons gezegd en gezwegen, ik ben mezelf nogal tegen gekomen de laatste tijd. Woest, wanhopig, en wild. Een hond spiegelt zijn mens, vertel mij wat. Maar wat spiegelt een mens zijn hond in het halfduister? Daar hoor je dan weer niemand over. Misschien is het een sprookje, wat je aan jezelf vertellen mag. Maar net toen ik wilde beginnen, liet de schemering zich plat op de aarde vallen. De bospaadjes kleurden heldergroen. Ik zag de staart van mijn hond om een bochtje verdwijnen. Waar was ik nu weer beland? Vlug holde ik achter hem aan het bos uit en de dag in, die zojuist begonnen was.
