Op een dag lag ik in mijn hangmat. Met mijn ene voet gaf ik een zet op de vloer van het atelier. Ik trok mijn been in en kwam los van de aarde. Hoor nu, aan de bovenkant van het dak klettert de regen! Zie daar, aan de onderkant van het dak slinger ik heen en weer! Zo weinig deed ik, dat ik mijzelf vergat. Misschien werd de hangmat een oog in de storm, terwijl ik sliep. Nu was het andersom. Al mijn grote tekendoeken slingerden heen en weer. Ik sloeg mijn ogen op. De tekeningen raakten los van de doeken. En alle lijnen raakten door elkaar. Dit is de kosmoes, dacht ik nog. Al had ik geen idee wat dat betekenen mag.
