In de stilte van de vroege ochtend lopen er nog maar weinig mensen rond te stampen. Een mooi moment voor mijn yogaoefeningen. Wanneer ik op mijn ene been balanceer, hoor ik buiten de klik van een schutting deur. Vermoedelijk iemand die naar zijn werk gaat. Niets om uit evenwicht van te raken. Maar als ik vijf dagen lang juist wanneer ik op één been in balans ben een klik hoor, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er sprake is van een patroon. Wanneer ik vervolgens de klik hoor als ik nog niet beenbalanceer, denk ik onwillekeurig: dat komt natuurlijk omdat ik te lang heb getreuzeld bij de wasbak. Het wordt een uitdaging om been-balanceren en schuttingklikken gelijk te laten vallen. Het is zelfs de eerste gedachte als ik wakker word: gaat het me dit keer lukken? Toegegeven, het geeft een zekere vorm van spanning. Je leest niets in yogaboeken over schutting-klikkers. Ik begrijp dat, geen mens zou meer aan yoga beginnen. Onlangs was ik al lang en breed aan mijn laatste oefening bezig toen ik de klik pas hoorde. Een onheilspellende gedachte nam bezit van mijn brein: stel je voor dat de schutting-klikker ook heeft getreuzeld bij de wasbak! Als er niemand meer in staat is om stipt te zijn, waar kan ik dan mijn zingevings-bolwerk nog op baseren? Ik raakte zo ondersteboven, dat ik me serieus afvroeg of ik rijp was voor een psychiater. Zover kwam het niet. Inmiddels hoor ik nauwelijks schutting-klikken meer. Ik schrijf. Het mijmeren over schrijfsels heeft me in een alles omvattend schrijfsel-bolwerk gesleept. Nu vergeet ik vaak een oefening. En de volgorde van de houdingen gooi ik veelvuldig door elkaar. De tijd zal leren of het een vooruitgang is.
