Ik heb de hik. Het neemt me in beslag. Ik voel me een buikspreekpop tegen wil en dank. Ik heb niet langer de beschikking over mijn eigen repertoire. Zal je net zien dat ik er nimmer meer vanaf kom. Ik heb wel vaker van die dramatische gedachten. En toch heb ik het nooit in de gaten als het weer over is. Het heeft vast iets te maken met de ongewisse tijdspanne tussen twee hikken in. Op een gegeven moment vergeet je dat er nog eentje komen kan. En die komt dan ook niet. Ik zou het moeten vieren, dat het hikken over is. Maar tegen die tijd ben ik alweer met andere dingen bezig die nog niet voorbij zijn.
