Rubrieken
Marieke Verkerke
Popje

Vanochtend liep ik in de schemering door het bos. Het pad slingerde langs een boom die een beetje opviel. Tussen twee van zijn takken zat een modderig popje geklemd.
Ik heb teveel fantasie voor modderige popjes die vlak voor het ochtendgloren tussen bomen geklemd zitten. De aanblik was verontrustend. Alsof de ochtendschemer een draaideur is, die zomaar weer toegang had gegeven tot de nacht.
Eerst twijfelde ik of ik dat popje mee zou nemen. Toen trok ik het los. Er ging één oogje open. Ik droeg het popje aan de voetjes mee naar huis. Op haar kop slingerde het heen en weer. Wat moest ik ermee?
Thuis stopte ik het popje in een sopje. Ik waste de kleertjes en naaide de gaten. Het andere oogje ging ook open. Het knipperde tegen het daglicht.
Nu lijkt het op een heel gewoon popje. Wie zou vermoeden dat er een grootmoeder aan te pas gekomen is?
Waarschijnlijk is dat iets wat niemand weet over popjes die er heel gewoon uitzien.

4 januari 2022