Van de week zat ik bij de dokter en stak mijn beide duimen omhoog. Het zag er opgetogen uit en dat was ook hoe ik mij het liefste had willen voelen, ware het niet dat de duimen aan een eigen leven waren begonnen, zonder dat ik daar mee had ingestemd. 'Kijk eens hoe dik en weinig buigzaam ze zijn,' zei ik. Uiterst behoedzaam nam de dokter mijn duimen op en bewoog ze voorzichtig alle kanten op. 'Ik moet er wel bij zeggen,' zei ik, 'dat ik de laatste tijd als een woesteling heb getekend.' Zijn blik lichtte op, 'wat maakt u voor tekeningen dan?' Daar had hij precies het punt. Overal lijnen en lijnen en lijnen, meer niet. En hoe harder ik op die lijnen duw, des te minder tekening. Mijn blik lichtte op. Opeens wist ik niet hoe gauw ik de dokter gedag moest zeggen. Ik vloog naar huis, nam uiterst behoedzaam mijn duimen ter hand en bewoog voorzichtig de lijnen alle kanten op. Zo maakte ik weer een tekening.
