Af en toe ga ik naar een speciaalzaak voor schilders en tekenaars om mijn voorraad werkmateriaal aan te vullen. Het spreekt tot mijn verbeelding, zo'n winkel. Opgetogen sla ik verf, doeken en kwasten in. Ik hoop dat ik met al dit materiaal alleen maar mooie werken zal gaan maken. Eenmaal thuis stel ik mij op voor mijn nieuw verworven buit. Een spierwit doek neemt mijn kamer in beslag, de verfpotten in slagorde eromheen. Onmiddellijk begint mijn hoop te slinken. De nieuwe kleur blauw heeft hoogstwaarschijnlijk geen weet van de nieuwe kleur rood. Het is het blauw om het even waarmee het gemengd zal worden en wat het resultaat zal zijn. Er bestaat vast niet zoiets als de wet van communicerende verfpotten. Mijn grote doek lijkt ook al geen mening te hebben. Nu komt het helemaal op mezelf aan en het moet nog mooi worden ook! Vermoedelijk was ik allang met schilderen gestopt als ik hier niet iets op gevonden had. Zonder nog langer na te denken over het resultaat begin ik volkomen willekeurig allerlei kleuren op het doek te smeren. Mijn enige doel is dat de witte ondergrond zo snel mogelijk verdwijnt. Vanuit de chaos die ontstaat kan het er later alleen nog maar beter op worden.
